Bijzonder verhaal over eenzaamheid en vergeving

In het boek De Abrikozenboom van Beate Terese Hanika wordt het verhaal verteld van de oude Joodse Elisabetta Shapiro.
In het laatste jaar van de Tweede Wereld Oorlog worden haar ouders en oudere zusters opgehaald door de Duitsers om nooit weer terug te komen.
Elisabetta blijft alleen achter in het huis met de abrikozenboom in de achtertuin. Ieder jaar maakt ze hiervan abrikozenjam.
In haar hoofd ze gesprekken met haar 2 zusters, Judith en Rahel.
Ze verhuurt een kamer in haar woning aan een Russische danseres, totdat deze ineens vervangen wordt door een Duits meisje, Pola.
Langzaam groeit er contact tussen de eenzame oude vrouw en het meisje en worden de geheimen uit het verleden van de beide vrouwen blootgelegd.

De schrijfster Beate Hanika heeft een mooie schrijfstijl, met prachtige beeldende beschrijvingen. Het is een verhaal van eenzaamheid, liefde en vergeving.
Het verhaal wordt verteld vanuit Elisabetta en vertelt afwisselend over het heden en verleden van de oudere vrouw.
Daarnaast vertelt zij het verhaal over Pola, het jonge Duitse meisje. Ook hier wordt op dezelfde manier tussen heden en verleden heen en weer gesprongen.
Hoewel dit het verhaal erg interessant maakt (heel langzaam wordt de rol van diverse personages duidelijk) is het daardoor ook lastiger om te lezen.