Theatraal en bij vlagen interessant

De intentie van dit relaas over de twintiger jaren van de auteur is goed. Maar dit kun je pas concluderen als je de laatste bladzijde hebt omgeslagen. Pas naarmate het boek vordert, worden de hoofdstukken interessanter en is het personage van Alderton beter te accepteren. Als lezer zijn we dan in haar "late twenties" beland, wanneer ze inmiddels in therapie is en ze beduidend meer blijk geeft van zelfinzicht. Zonder dit zelfinzicht zijn de eerste honderd pagina's, waarin met een puberachtige bravoure voornamelijk wordt verhaald over eindeloze "binge" drink sessies, nachtelijk leven en een immens oppervlakkig bestaan, alsof deze levenswijze een prestatie is en stiekem toch eigenlijk wel heel erg stoer, moeilijk om door te komen.

Alderton schrijft in superlatieven en met grote gebaren, en zo leren we als lezer haar karakter ook kennen. Wanneer deze overdrijvingen niet stroken met de inhoud, met wat er nu daadwerkelijk wordt verteld, komt deze schrijfstijl de integriteit, de geloofwaardigheid van haar karakter niet ten goede. Ergerlijk is het dat zelfs in het hoofdstuk over het overlijden van het zusje van haar best vriendin Farly de soms ronduit narcistische emoties van Alderton centraal staan.

Dit alles wordt echter weer goedgemaakt met de interessante stukken waarin ze eerlijk, open en zonder opsmuk vertelt over haar eetstoornis, haar vriendschap met Farly en haar moeite met intimiteit en liefde. Alsof ze in die stukken heeft besloten zichzelf écht te laten zien. En dat is te prijzen. Al met al is het de moeite waard en mogelijk zelfs leerzaam om Dolly's zoektocht naar zichzelf te lezen.