Eerlijk, want niets te verliezen.

Een dijk van een debuut, waarin Dave Eggers terugkijkt op de vroege dood van zijn ouders en de wijze waarop hij daarna zijn 8-jarige broertje opvoedde. Het klinkt als een tragische smartlap op papier, maar daar doet Dave niet aan. Het aangrijpende verhaal is doorspekt met briesjes vol humor en knipogen vol zelfrelativering. Eerlijk met zichzelf en met de lezer, want niets te verliezen. Soms brutaal, altijd integer.

Wie eerst andere boeken van Eggers las, voor die naar deze E.H.V.V.D.G. grijpt, zal misschien wat verwonderd zijn dat de auteur - die meestal zijn stem leent aan stemlozen in de samenleving - zichzelf zo op de voorgrond plaatst in dit boek. Maar het gebeurt op zo'n bloedeerlijke, schijnbaar interactieve, open en zelfbewuste manier dat het meteen duidelijk was dit het nodig was. Als een oude huid die hij eerst moest afwerpen, vooraleer hij andermans verhalen kon schrijven. En bovendien, Eggers laat de lezer zelfs de keuze. Om te doen alsof het fictie is. Om te begrijpen dat dit struggelen met sterfelijkheid en feilbaarheid een universeel verhaal kan zijn.