Een gelaagde ode aan gelukzoekers

Zoals een hond op zijn baasje lijkt. Zo lijkt een stad op zijn inwoners. La Superba, is gelaagd, vol ironie, misleidend, pervers, hardvochtig, verleidelijk, zoekend, redeloos, verhullend en onthullend. Net als Pfeijffer. Of althans, net als het hoofdpersonage in deze fictieve autobiografie. Of autobiografische roman, what’s in a name.

Ik beken meteen. Noem me een seut, maar hoe Pfeiffer - of wel ja, het fictieve hoofdpersonage - na een twintigtal pagina’s klaarkomt bij een geamputeerd been gehuld in nylon, vervulde me met afschuw. Hoezeer ik ook romans met Italië als decor begeer, vanaf deze welgemikte smak had Pfeiffer een fameus inhaalmanoeuvre te maken om mij te bekoren. En dat doet hij.

Hij neemt je mee op citytrip, zoekend in zijn leven, dolend in zijn stad (als je La Superba al ooit eigen kan maken). Slalommend langs boeiende personages, met verscheiden achtergronden. Botsend op ambtelijke en maffiose muren, langs amoureuze escapades.

Een onderhoudende trip, maar soms wat vrijblijvend. En net op het moment dat je wat lijkt in te dommelen, confronteert Pfeijffer je met Djiby. De Senegalese vluchteling die ratelt, drinkt, lacht. Een bitter levensverhaal dat bij vlagen herinnert aan mijn eeuwige literaire en reële held, Valentino Achak Deng. Op dat moment, waar de bijna-monoloog van Djiby naar adem doet happen, is Pfeijffer op zijn sterkst. Hoe hij daar, op dat punt, de de verhalen en motieven van vluchtelingen, expats, schrijvers kampend met een writer’s block… samenbrengt en confronteert in één stad…

La Superba is een gelaagde ode aan gelukzoekers. Bij wijlen wrang en bijtend. Maar vaak ook gevoelig en zoekend naar een warme emotie die zich nog het best laat omschrijven als “zich thuisvoelen”. Giet het Djiby-hoofdstuk, een “intermezzo” godbetert, in een novelle en het kan voor mij een superbe literatuurprijs winnen.