Vlaamse tonen

In de Boekenweek 2015, met als thema 'waanzin, te gek voor woorden', komt Dimitri Verhulst met een geschenk dat een pelgrimage in de vorm van een doorlopende monoloog behelst. De zestigjarige Pierre trekt met de gehandicapte zoon van zijn voormalige geliefde – 'een zwijgzame, vegetatieve imbeciel' – naar de Provence om daar op een bergtop-vol-herinneringen het complete verhaal van zijn liefde te ontvouwen. Een intieme en onstuimige lovestory, die geheel op luchtig-dramatische toon wordt opgedist aan zijn stille, kwijlende reisgenoot. Met behulp van een paar fictieve flessen wijn en de nodige Vlaamstalige kwinkslagen en scherpzinnigheden leunt Verhulst zoals altijd tegen de Brusselmansiaanse stijl, maar trekt op het juiste moment zijn overvloedige pen in. De bourgondische taal ('het was mijn arme lot altijd weer op vrouwen te vallen wier buiken smeekten om een dracht') lijkt wat geforceerd, maar behoudt nog juist een organische toets die het geheel aanvaardbaar maakt. Het verhaal loopt goed, de uiteindelijke onthulling is niet verrassend maar zeker aardig bedacht - dus wie zijn wij om te vervallen in traditioneel gemekker over dit jaarlijkse gratis treinkaartje?