Opmerkelijk lijden

In de wereld van kanker is het flink zoeken naar literatuur die wat wegblijft bij de vanzelfsprekende sentimentaliteit. Persoonlijke verhalen zijn meestal zo aangrijpend dat auteur en lezer niet ontkomen aan de emotionele achtbaan die het onderwerp nu eenmaal beschrijft en oproept. Onder het label 'young adult' brengt John Green met Een weeffout in onze sterren daar enigszins verandering in. Hij voert de 16-jarige Hazel op die – met schildklierkanker en longtumoren – nog maar net overeind wordt gehouden door een stabiliserend geneesmiddel. Hazel wordt verliefd op Gus, die met botkanker-in-remissie en een geamputeerd been de draad weer heeft opgepakt. Hun ontluikende puberliefde ontvouwt zich in een omgeving van pijn, onzekerheid en tegenslag, maar Green voorziet zijn personages van een aanstekelijke nuchterheid waardoor er een wonderlijke sluier van ironie en zelfs cynisme over het hele drama hangt. De frisheid van deze benadering laat mooi zien hoe de jonge mensen met open vizier de eindigheid van hun korte leven het hoofd proberen te bieden.

Wat Green vooral aan de oppervlakte weet te brengen is de verrassende kracht die bezit neemt van een terminale kankerpatiënt. Het onverzettelijk dóórleven met het eindpunt bijna letterlijk voor ogen zorgt voor een directheid in dialoog en gedachten die haast doet vermoeden dat het niet de zieken zijn die het onderspit gaan delven. Dit in tegenstelling tot de achterblijvers, de treurenden, die al ver voor de uiteindelijke val van het zwaard in een netwerk van verdriet en gemis zijn verknoopt. Hazel en Gus gebruiken hun gedeelde 'Wensstichting' en de vele 'kankervoordeeltjes' om naar Amsterdam te reizen voor een ontmoeting met een door hen bewonderde schrijver. Deze lijn begint veelbelovend – de schrijver blijkt een zeer openhartige en onhandelbare alcoholist te zijn – maar wordt door Green verkwanseld door hem aan het einde van het boek toch mee te sleuren in het onvermijdelijke tranendal. Want ja, er moet natuurlijk doodgegaan worden in deze roman.

De onmiskenbare kwaliteit van Een weeffout in onze sterren, inmiddels mede door de speelfilm tot cultstatus verheven, draait vooral om de ongeveinsde omgang van twee pubers met de dood en hun streven om 'opgemerkt te worden door het universum'. En er is natuurlijk de aanraakbaarheid van populaire literatuur. Dus hup, naar Amsterdam, op zoek naar dat bankje aan de gracht (selfie 1) en even zoenen met je lief in het Anne Frank Huis (selfie 2). Ook goed voor older adults.