Voorspelbaar

Een boek als "De Weduwe" van Fiona Barton lees ik normaal gesproken in de originele (Engelse) taal. Maar de gratis download van Hebban kon ik niet weerstaan - net zo min als de kans een boek te lezen op mijn smartphone - en dus las ik de vertaling. Ik wou, dat ik dat niet had gedaan. Dan had "De Weduwe" wellicht wat makkelijker gelezen. De redacteur in mij - die ik niet kan uitschakelen - merkte een aantal storende vertaalfouten op, die me afleidden van het verhaal, dat op zich interessant genoeg is en zich handelt om een even gruwelijk als actueel thema.

Hoewel het gegeven voldoende diepgang heeft en wordt verteld vanuit het oogpunt van de verschillende hoofdpersonages (de weduwe, de rechercheur, de verslaggever) ben ik van mening dat het verhaal nergens écht de diepte in gaat en voorspelbaar blijft. Het boek leest voor mij als één van de vele Britse TV-detectives die ik heb gezien (en ik sluit de mogelijkheid dat het ooit voor televisie bewerkt wordt niet uit): onderhoudend maar voorspelbaar. Alsof de auteur beperkt de tijd kreeg, waardoor het eind - naar mijn gevoel - wat is afgeraffeld en onvoldoende emotioneert. Hoewel ik al vermoedde hoe het verhaal zou eindigen, ben ik blijven wachten op een laatste, onverwachte wending, die nooit kwam. Het boek is zeker niet slecht geschreven, maar het is voor mij helaas onbevredigend afgesloten.

Ik denk dat ik als redacteur de auteur had geadviseerd de weduwe zelf als dader te ontmaskeren, vanwege haar onvervulde kinderwens in combinatie met het verlangen onder het juk van haar dominante echtgenoot vandaan te komen. Dit had - naar mijn mening - weer nieuwe patronen kunnen opleveren in de achterliggende psychologie. Dat de weduwe haar echtgenoot min of meer voor de fatale bus heeft geduwd was nog zo'n voorspelbare actie, die naar mijn mening onvoldoende is uitgewerkt. Wanneer realiseerde "de weduwe" zich dat ze zich van haar echtgenoot wilde ontdoen? Had ze het gepland of had ze dankbaar gebruik gemaakt van de situatie?

Het politieonderzoek vond ik te langdradig en te uitgebreid beschreven. De politie kreeg hiermee naar mijn mening een te grote rol in het verhaal.

Misschien ben ik wel wat blasé na het lezen en bekijken van ontelbare (politie)thrillers, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Fiona Barton heel veel meer uit dit verhaal had kunnen halen. Wat de vertaling betreft heb ik last van plaatsvervangende gêne: een goede vertaler heeft gevoel voor zowel de bron- als de doeltaal, maar uit de storende vertaalfouten blijkt dit laatste helaas niet het geval. Het vereist gevoel om uitdrukkingen en zegswijzen zo te vertalen dat ze in de doeltaal natuurlijk overkomen.

Desalniettemin ben ik benieuwd naar andere boeken van Fiona Barton, ter vergelijking.