Op de achterzijde van het boek is te lezen dat Jens Lapidus de nieuwe Stieg Larsson zou zijn. Dat nodigt natuurlijk uit tot lezen. Maar ademloos of slaaplatend was Bloedlink niet. De verhaallijnen slepen zich voort. Ze worden eindeloos uitgetrokken. Ik kan me ook voorstellen dat nogal wat lezers moeite hebben met het (soort) Bargoens dat veelvuldig voorkomt. Dit resulteert in lezen in stukken en brokken. Op den duur is de interesse zelfs helemaal opgebruikt. Het kan je anders gezegd geen sikkepit meer schelen hoe het afloopt en dat lees je dan maar diagonaal. Dat was bij Stieg Larsson wel even anders. Jens Lapidus komt mijns inziens (nog) niet in die buurt. Not even close.