De noodkreet in de fles is geen echte “cold case story” in de ware zin van het woord want tot op het ogenblik van de ontdekking van het document had de politie zelfs geen weet van het geval. Het is vooral in het begin gebaseerd op het beproefde procedé van de steeds maat klaarder wordende foto zoals in de film “No way out” (uit 1987), en voorzien van de nodige cliffhangers. Adler-Olsen is geen geboren verteller zoals, bijvoorbeeld, Henning Mankell er wel een is. Alles verloopt wat moeizamer. De personages zijn ook minder doortimmerd. Zo houdt de figuur van Assad met de dag minder steek. Het is duidelijk dat die een grondige revisie nodig heeft. Dat een politievrouw er even tussenuit moet is aanneembaar, dat ze zich door haar samenwonende zuster laat vervangen om geen inkomensverlies te lijden, is het al veel minder. Het reduceert trouwens de hele Q-sectie tot een zootje naïevelingen. Net als in De vrouw in de kooi wordt de spanning op twee vlakken opgebouwd. Een in het heden binnen de Q sectie, die zonder tijdsdruk vanwege zo lang geleden, zich zeker niet fulltime bezig houdt met het ontcijferen van de halfvergane boodschap. Ze werken dus ook aan een aantal brandstichtingen, waarvan je op de duur vindt dat die enkel dienen om het aantal pagina’s te verhogen. Dan is er de spanningsboog van het verleden, ten tijde van de misdaden. Die laatste worden van langsom weerzinwekkender beschreven. Een fenomeen dat de lezer al van bij het begin voelt aankomen en dat doet daar geen goed aan. Erger, het maakt van de lezer een hulpeloze toeschouwer die zich in stijgende mate onbehaaglijk gaat voelen ja zelfs de neiging krijgt het boek weg te leggen en “dat was het dan” te zeggen. De verklaring voor de “niet aangegeven verdwijningen” functioneert amper. Dat de normale politie, nadat steeds maar meer aanwijzingen worden gevonden, autonoom dan nog, de zaak niet ernstig neemt of zegt geen tijd te hebben, is ronduit onvoorstelbaar. Alsof er geen officier van justitie bestaat. De kaars die aan twee einden brandt, is meteen ook de achilleshiel van het geheel. Er moet voortdurend uit het verleden worden bijgetankt opdat de Q-sectie in het heden aan de slag kan blijven. Het eindspel doet de deur toe. Omdat het veel te traag en te moeizaam verloopt, met nog te veel extra achtergrondinformatie, verliest de lezer alle interesse en begint alinea’s over te slaan. Even later kan de eigenlijke uitkomst hem geen barst meer schelen. De kaars die aan twee kanten werd aangestoken is dus lang voor het einde opgebrand. Daarom 2.