‘A Yemeni dude drinking a big cup of coffee’.

Naast fictie lees ik graag non-fictie. Af en toe heb ik genoeg van verzonnen verhalen en heb ik behoefte aan een boek met een verhaal dat echt is gebeurd. En als dan een non-fictie boek gaat over mijn lievelingsdrank koffie, dan laat ik dat natuurlijk niet aan mijn neus voorbij gaan.
Het boek ‘The Monk of Mokha’ heeft mij zeker niet teleurgesteld. David Eggers volgt Mokthar AlKanshali, een Jemeniet die het zijn levensdoel maakt om de koffieteelt in Jemen te verbeteren en de Jemenitische koffie onder de aandacht te brengen van kenners. Een land dat ooit beroemd was voor zijn koffie en nu vooral in de publiciteit komt door een burgeroorlog.
Alkanshali weet lange tijd niet wat hij met zijn leven aan moet totdat een vriendin (blz 18) Miriam hem wijst op een standbeeld 'Across the street there's a Yemeni dude drinking a big cup of coffee.'
Hij ontdekt dan de geschiedenis van koffie in Jemen, volgt een opleiding voor het keuren van koffie en beleeft de nodige avonturen om de door hem geselecteerde koffiebonen Jemen uit te krijgen en onder de aandacht van kenners te brengen. Hij is er succesvol in want anders was het boek wellicht niet geschreven.
Door dit boek heb ik veel meer respect voor koffie gekregen en wat daar allemaal achter zit. Ik heb mij nooit gerealiseerd dat het zo'n bijzonder en bewerkelijk proces is. En ik vraag mij af wie ooit bedacht heeft van de pitten dit heerlijke brouwsel te maken. Ook kreeg ik bewondering voor AlKansali’s doorzettingsvermogen om bijvoorbeeld de koffiebonen Jemen uit te krijgen. Ik had het al lang opgegeven. Opvallend was dat volgens AlKanshali zelf hij deze vechtlust te danken had aan zijn contact met Miriam. 'Miriam was a fighter and he wanted to be a fighter, too. She fought for him. She fought for every injustice.(...) She encouraged Mokthar to be focal to be involved. (blz.52)
Ook vond ik het interessant te lezen over Yemen en de situatie aldaar. Ik wist wel van de oorlog in Jemen en de rol van Saoedi-Arabië daarin maar meer ook niet. Van het landschap had ik een verkeerde voorstelling, ik dacht dat het bijna alleen woestijn was. Het boek draagt bij aan een veel positiever en interessanter beeld van Jemen.
De stijl is journalistiek en dat vind ik hier prettig. Wel vond ik het iets teveel een heldenverhaal. Andere personages waren te weinig uitgewerkt. Ik heb eerder Zeitoun van David Eggers gelezen en daar viel het mij niet of. Hier stoorde het mij af en toe. Ik had wel wat meer willen weten over natuurlijk Miriam en bijvoorbeeld de reacties van de kinderen in de boot tijdens hun tocht om Jemen uit te komen.