Interessant thema, maar verhaal mist diepgang en verfijning

H.J. Hermeler schreef in 2011 zijn eerste boek, getiteld Bonfire, de chaos regeert. De beschrijving lijkt veel overeenkomsten te hebben met zijn tweede boek Bonfire, onder de schaduw van Icarus. Beide verhalen over kleine geweldsuitbarstingen die uitlopen op grote opstanden. Een actueel onderwerp in de huidige maatschappij waarin grote groepen mensen via media met elkaar verbonden zijn en een idee van een individu een grote groep kan bereiken. Dat zagen we in het echt ook gebeuren bij Project X in Haren in 2012, waarbij een onschuldige uitnodiging voor een verjaardagsfeest uitliep op een massale toestroom van mensen, wat ontaarde in rellen. Interessant thema dus, maar het mist diepgang en verfijning in de uitwerking.

Een klein plaatsje in Nederland, Angerlo, wordt opgeschrikt door een geplande, georganiseerde geweldsuitbarsting. Het dorp wordt vernield en niets houdt de geweldplegers tegen. Het is een zogenoemde 'bonfire'. Deelnemers aan de bonfire lijken zich af te zetten tegen het 'systeem': de overheid, politie en justitie. Een paar weken later gebeurt hetzelfde in een ander dorp, maar nu vallen er ook slachtoffers. Het lijkt volledig uit de hand te lopen. De politie heeft zijn handen vol aan het onderzoek. Ze worden daarbij geholpen door de speciale eenheid van Evert Drost. De eenheid krijgt steeds meer vrijheid om de rust in het land te herstellen. Alle mogelijke kanalen worden ingezet voor de opsporing van de daders en het voorkomen van nieuwe bonfires. Zelfs kanalen die tegen de grondrechten indruisen. Ondertussen wordt duidelijk dat niet alle deelnemers aan de bonfires met hetzelfde doel meedoen. Heiligt het doel alle middelen of gaat het daarmee van kwaad tot erger?

Hermeler verdeelt het boek in drie delen, achtereenvolgens Schemer, Nacht en Dageraad. De titels staan symbool voor het verloop van het verhaal, maar de posities lijken niet altijd even logisch. Er schort sowieso wat aan de opbouw van het verhaal. Er zijn veel sprongen in tijd, soms zelfs binnen de gemiddeld al korte hoofdstukken. Normaal zijn flashbacks of flashforwards goed voor verhaalopbouw en spanningsbogen, maar nu is het vaak wel erg van de hak op de tak. Hierdoor kan de lezer de draad kwijtraken en de aandacht verliezen. Bonfire, onder de schaduw van Icarus is aangemerkt als thriller, maar verliest vaak de spanning en verandert meer in een verslag of registratie. Jammer!

De uitgave is ook wat slordig. Lettertypes van paginanummers verschillen van elkaar, er staan nog enkele typefouten in en er wordt af en toe gebruikgemaakt van populair taalgebruik. Waar 'me' in plaats van 'mijn' bij de jeugd nog toepasselijk kan zijn, is dat in een vergadering van een politieteam toch niet erg op zijn plek.

Vrij veel personages verschijnen op het toneel, maar geen enkele gaat echt de diepte in. Voor het weergeven van de gebeurtenissen is dat ook niet noodzakelijk, maar wel om de lezer te pakken, te binden en nieuwsgierig te houden naar een vervolg. Hermeler weet het originele verhaal wel boeiend te brengen, maar blijft toch achter bij zijn collega-thrillerschrijvers.