Geen kans om in het verhaal te kruipen

Inspecteur Maria Wern werkt in de zomermaanden tijdelijk in Gotland.
Een moord en het daaropvolgende ingewikkelde onderzoek verstoren de rustige zomer. Tijdens het onderzoek blijken de familierelaties van de overledene behoorlijk verstoord te zijn. Ook de weduwe heeft een verborgen agenda. Tot overmaat van ramp valt er tijdens de Middeleeuwse feestweek nog een dode. Het is duidelijk dat er een verband is tussen deze twee moorden. Maria bekijkt met haar team alle mogelijkheden, maar met één ding houdt ze geen rekening.

De zilveren kroon is het vijfde boek van Anna Jansson dat in Nederland uitkomt. Haar vorige boeken werden nu niet bepaald de hemel in geprezen. Desondanks lijkt ze ook in dit boek gewoon door te gaan met haar eigen ding. Gevolg is dat deze detective verre van spannend is en de lezer geen mogelijkheid biedt om in het verhaal te komen.
De schrijfstijl van Jansson is prettig. Het boek leest vlot, met zijn snelle dialogen. Maar de talloze uitweidingen over kunst of andere onderwerpen en de afdwalingen naar saaie, bijna informatieve passages zorgen ervoor dat de lezer helemaal niet de diepte in kan gaan. Maria Wern is de hoofdpersoon, maar van zowel haar als haar collega's kun je geen hoogte krijgen. Een verkrachting bij één van de bijpersonen wordt ook niet uitgediept of opgelost. Het is een gebeurtenis die voorbijkomt, maar verder doet Jansson er weinig mee.
De vele (Zweedse) namen zijn ook lastig te onthouden. Dit is normaal niet zo belangrijk, maar omdat het boek uit fragmenten is opgebouwd, gaat het naar het einde toe mis. Vlak voor de ontknoping wordt een vroegere gebeurtenis van één van de personages aangehaald. Maar omdat die gebeurtenis, inclusief de bijbehorende personen, sporadisch wordt genoemd, valt het kwartje bij de lezer niet echt.

Elk hoofdstuk is een fragment en vooral in het begin staan die passages los van elkaar. Jansson gebruikt nauwelijks echt goede spanningsbogen. Gevolg is dat je na 150 bladzijden nog steeds niet in spanning zit en ook niet in het plot kan duiken. Dat plot wordt ook pas aan het eind geopenbaard. Daardoor is de ontknoping toch nog wel spannend, maar het zou niet verbazingwekkend zijn als sommige lezers al voor het einde zijn afgehaakt.
Eigenlijk is het zonde van het toch wel verrassende plot dat er zo weinig spanning in het boek zit. In het middendeel hangen veel gebeurtenissen door toevalligheden aan elkaar. Mensen die toevallig ergens zijn of een agent die ineens na dagen met belangrijke informatie op de proppen komt. Ook de Middeleeuwse feestweek lijkt een toevalligheid, want het draagt nauwelijks bij aan de sterkte van het verhaal. Erg geloofwaardig is het verhaal dus niet. Wat Jansson wel goed doet, is dat de identiteit van de dader pas aan het eind onthuld wordt.
Ook in het vijfde boek laat Jansson zien dat ze woorden mooi op papier kan krijgen, maar het vertellen van een spannend verhaal is iets heel anders en is zeker in dit boek niet gelukt.