De vrouw die een meeuw wou zijn ...

‘De ideale man’ is een deels autobiografische roman van de hand van Mathilde Hoekstra, werd uitgegeven door Uitgeverij Luitingh-Sijthoff en telt 303 blzn.

In de roman, vanaf pagina één, deel je als lezer de gebeurtenissen, gedachten van Evelien in haar struggle for life. Als jonge mama voelt zij zich verstikt door haar verantwoordelijkheden, ze heeft het gevoel overal achteraan te hollen, lijkt tekort te schieten in alles wat ze onderneemt – vooral wat haar kinderen betreft- en wordt verteerd door schuldgevoelens. Op de achtergrond is er haar echtgenoot Taeke die niet echt door lijkt te hebben hoe moeilijk zij het wel heeft: voor hem is geluk heel gewoon, niks waar je speciaal naar op zoek dient te gaan. Een onverwachte ontmoeting zet haar leven, en uiteindelijk ook dat van haar gezinsleden, op zijn kop en doet haar knopen doorhakken. Bestaat de ideale man?

Mathilde Hoekstra brengt met deze roman een heel herkenbaar, bij momenten confronterend verhaal over een moderne vrouw en echtgenote die, ondanks alles wat ze bezit aan materiële rijkdom, zichzelf is kwijtgeraakt in de mallemolen van het leven, die wegvlucht in overmatig drankgebruik en rookt als een schouw. Haar roep om te ‘voelen’, om vrijheid is bij momenten hartverscheurend.

Alhoewel ik me niet kan vinden in de manier waarop Evelien met haar problemen omgaat en ik een regelrechte aversie opvatte voor één van de hoofdpersonages, toch weet Mathilde Hoekstra in een rechttoe-rechtaanverslag van ‘het leven zoals het is’ te boeien door haar realistische manier van schrijven, haar humor (ja! die is er ook!) en haar mooie treffende beeldspraken. Ik had echt het gevoel bij elke scène aanwezig te zijn: alle emoties die de revue passeerden heb ik mee beleefd. Ik heb mee gefilosofeerd, woorden mee gewikt en gewogen, me laten meevoeren op de tonen van ingevoegde stukjes liedjesteksten en Evelien soms zelfs schoorvoetend gelijk moeten geven om een terecht gemaakte bedenking. Als Belgische lezer vind ik sommige typisch Hollandse uitdrukkingen – denk ik – een aparte toets toevoegen aan haar schrijfstijl. Het boek leest vlot wat de schrijfstijl betreft, maar ik moest soms een pauze inlassen om de heftige gevoelens te verwerken.

Dacht ik na het zien van de cover een feelgoodverhaal te gaan lezen, dan heb ik mijn verwachtingen serieus moeten bijstellen. Het is geen boek waar je als lezer zomaar happy van wordt, maar het doet je wel stilstaan bij je eigen leven, normen, waarden en verwachtingen. Zonder veroordelend te worden kan je je afvragen of je als partner, moeder, vader, resoluut voor je eigen geluk kan of mag gaan, of je je eigen geluk mag laten primeren boven dat van je gezin. Is het gras dan toch groener aan de andere kant van de heuvel?

4****