Kleine meisjes zouden geen geheimen hoeven te hebben …

Het luisterboek ‘Voor de meisjes’ is geschreven door Heleen van der Kemp en wordt verteld door Miryanna Van Reeden.
Het begin: een chatgesprek tussen Lisa (7 jaar) en Kai (modellenscout). Kai’s gevlei, de kinderlijke onschuld van Lisa, jager en prooi. De toon is onmiddellijk gezet.
Daarna passeren alle personages de revue. De schrijfster neemt de tijd om haar personages voor te stellen. Hoofdstuk na hoofdstuk worden ze echte bekenden en zo we in het begin van het verhaal ons misschien afvragen hoe ze in één verhaal passen, dan valt naar het einde van het boek toe elk puzzelstukje op zijn plaats.
Het heden en verleden zijn heel sterk in elkaar vervlochten; nagenoeg elke handeling van toen heeft zijn gevolgen in het nu. Regelmatig flitst de luisteraar terug naar 1985, scharnierjaar tijdens hetwelke de familie Vermeer op haar grondvesten daverde en voor altijd alles anders werd. Heel interessant is dat gebeurtenissen twee keer voorbijkomen: je beluistert ze een eerste keer en ze maken dan niet echt een speciale indruk, maar later, in het tweede gedeelte van het boek, komen die handelingen opnieuw voorbij en begrijp je als lezer/luisteraar de betekenis of de impact van wat eerder gebeurde. (Je moet het boek zelf lezen, ik wil niet spoileren!)
Elk stukje wordt verteld vanuit het perspectief van het personage dat op dat bepaalde moment in het boek ‘in the picture’ staat. De personages groeien ook het ganse boek door, hun persoonlijkheid wordt met het verloop van het verhaal steeds gedetailleerder door hun handelingen, door wat de anderen over hen weten of meedelen.
Heleen van der Kemp heeft veel aandacht gegeven aan de psychologie van de personages. Ze worden allen (op Kim van Rijn en Karel van der Zee na) volwaardige personen. Het is net alsof je als luisteraar film/televisie kijkt, zo echt komen ze tot leven: je weet exact hoe ze er uit zien, wat ze gaan doen, je gaat van ze houden of ze boezemen je afkeer in.
Heleen gaat op weloverwogen manier om met de taal: geen moeilijke woorden, maar treffende taal aangepast aan het moment: van ‘shit, shit, shit’ tot zinnen die inslaan als een bom.
De schrijfster heeft het zwaar beladen onderwerp van kindermisbruik met de grootste zorg in verhaalvorm gegoten. Beetje bij beetje ontrafelt ze samen met de lezer/luisteraar de moeilijke situatie binnen de familie Vermeer. Vele attitudes/gevoelens komen aan bod: depressie, arrogantie, boertigheid, spijt, boosheid, vastberadenheid … Ze worden allemaal heel herkenbaar en eenvoudig perfect onder woorden of in beeld gebracht.
De plot zag ik al vrij vlug aankomen, maar dat stoorde hier niet. Belangrijker dan het ‘wodunit’-element is de uitwerking van de verhaallijnen, de personages en de psychologie erachter.
De vertelstem past perfect bij het boek. Ze past zich op elk moment aan en geeft de hoofdrol aan het verhaal dat ze werkelijk laat schitteren. Op een gegeven moment kon ik me niet van de indruk ontdoen dat ze verstilde om plaats te maken voor de inhoud, waardoor de boodschap, de afschuwelijke waarheid nog luider binnenkwam.
Hoe kleinemeisjesgeheimen een ogenschijnlijk normale familie aan de afgrond brengen en uiteindelijk over de rand duwen. Fijn geschreven, fijn verteld. Een aanrader!

4****