Iedereen moet dit boek lezen

Zondagskind is gebaseerd op eigen ervaringen van de schrijfster Judith Visser. Zij heeft op latere leeftijd de diagnose Asperger gekregen en in dit boek kunnen we lezen welke strijd zij in haar jeugd heeft moeten leveren om mee te kunnen draaien in onze maatschappij. Autisme was in haar jeugd nog niet zo bekend, dus als kind loopt ze tegen allerlei sociale regels aan waar ze aan moet maar niet kán voldoen. Het boek is vanuit het perspectief van hoofdpersoon Jasmijn geschreven, je zit als het ware in haar hoofd. Dit maakt de belevingswereld van iemand met Asperger wel heel helder, maar is tegelijkertijd ook beangstigend want, gezien door haar ogen, wordt opeens “onze” wereld de boze buitenwereld. Handelingen die wij zonder nadenken uitvoeren, zoals het geven van een hand of iemand aankijken als je tegen die persoon praat, is voor Jasmijn een onmogelijke opgave. Zo onmogelijk dat ze bepaalde situaties uit de weg gaat en de stilte opzoekt. Soms is ze letterlijk ziek van alle geluiden en indrukken die bij haar binnen komen. Al jong heeft ze in de gaten dat ze anders is dan andere kinderen en niet zal kunnen voldoen aan de sociale eisen van onze maatschappij.

“Kijk me eens aan”. Ik keek op. Grote mensen vonden het nogal belangrijk dat je ze aankeek…..En ik kon het, maar na een paar tellen keek ik weer weg. Ik kreeg het er heet van, mijn hele lichaam ging kriebelen. Iemand aankijken voelde alsof diegene je aanraakte.”

Waar Jasmijn moeite heeft met het contact maken met mensen, heeft ze wél een diepe band met dieren. Vooral haar hond Senta speelde een grote rol in haar leven.
Gelukkig kreeg ze op de middelbare school aan haar klasgenoot Kirstin een goede vriendin. Kirstin heeft haar intuïtief ook geholpen om haar grenzen te verleggen. Schoorvoetend gaat Jasmijn stapje voor stapje vooruit op het sociale vlak.

“Opeens begon ik te twijfelen. Ze wilde dit blijkbaar heel graag. Ik kon moeilijk op alles wat ze voorstelde steeds maar nee blijven zeggen. Ik moest ook háár vriendin zijn, niet alleen maar andersom”.

Jasmijn ziet in dat ze toch meer haar best moet doen om minimale sociale vaardigheden aan te leren. In haar hoofd leeft “normale Jasmijn” die alles wél kan wat de buitenwereld verlangt, hetgeen Jasmijn nog niet altijd lukt.

Het verhaal begint bij Jasmijn als kleuter en eindigt als ze jongvolwassen is. Het geeft een goed beeld van hoe het is om te leven met autisme en tegelijkertijd is het een “coming of age” roman.
Het boek is zeer toegankelijk door de vlotte schrijfstijl, korte zinnen en eenvoudige taal.
Op de achterflap staat “Een pure en overdonderde roman over opgroeien met autisme” en dat is precies wat het is.