Wees onzichtbaar is jongste loot in een echte Nederlandse traditie

In de jaren tachtig, toen ik jong was, had je veel Nederlandse auteurs die schreven over hun moeilijke protestantse jeugd, die vaak beklemmend was. Maarten ’t Hart bijvoorbeeld of Jan Wolkers. Daar moest ik aan denken toen ik 'Wees onzichtbaar' las. Ook nu is er een ware hausse aan boeken die gaan over de jeugd van de schrijver. Denk aan Alex Boogers met 'Alleen met de Goden', Auke Hulst met 'Kinderen van het ruige land', Ozcan Akyol met Eus, of Mano Bouzamour met 'De belofte van Pisa'. Een kleine greep uit een groot arsenaal. De laatste twee auteurs zijn van Turkse en Marokkaanse afkomst, wat duidelijk van invloed is op hun afkomst.
Murat Isik schrijft in deze traditie. Hij past perfect in het rijtje auteurs met een migrantenachtergrond die hun eigen leven gebruiken als bron voor hun boeken. Isik beschrijft het leven van Metin in de Amsterdamse Bijlmer, in de jaren tachtig. Zijn tirannieke vader terroriseert het gezin. Metin wordt gepest op de middelbare school. Hij heeft kortom geen prettige jeugd.
In eerste instantie vond ik het boek meer van hetzelfde. Dat veranderde in deel 2, als Metin naar de middelbare school gaat. In dit deel weet Isik goed invoelbaar te beschrijven wat het pesten met hem deed. Het laat zien hoeveel invloed zoiets heeft op een tiener. Ook de beschrijving van de Bijlmer laat het boek de middelmaat ontstijgen. Isik kan ontegenzeggelijk schrijven. Hij weet je mee te nemen in het leven in de Bijlmer zoals die was in die jaren: veel junks, verpauperde flats, maar ook een plek waar kinderen het fijn kunnen hebben ondanks alle ellende.

Toch zitten er wel clichés in. Zo krijgt Metin na een paar jaar op de middelbare school een boezemvriend die wel populair is en die zich niets laat zeggen door andere mensen. Hij geeft Metin zelfvertrouwen. In hoeveel coming-of-age-romans hebben we dat al gezien?

Al met al is 'Wees onzichtbaar' goed geschreven, maar is het voor mij niet vernieuwend genoeg.