Avontuurlijk oorlogsverhaal

Dit is zo'n boek dat echt op me groeide. In het begin ergerde ik me dat het steeds switchte tussen Marie-Laure, het blinde meisje in Parijs, en Werner, een Duitse jongen uit een liefdevol weeshuis in een troosteloos mijnstadje. Je hoort aan alles dat hun verhalen met elkaar verweven gaan raken, maar daarop zat ik in het begin van het verhaal nogal te wachten.

Later was ik gefascineerd door beide verhalen. En dan is het prettig dat je steeds van de een naar de ander verschuift, omdat je dan niet lang hoeft te wachten om te lezen hoe het beiden vergaat. Omdat Werner en Marie-Laure zo jong zijn, zijn hun oorlogservaringen beschreven als kinderavonturen. In sommige zaken groeien ze beiden heel snel op, in andere zaken blijven ze juist extra lang onvolwassen. Hun beschouwingen, overpeinzingen en gedachten zijn heel mooi en genuanceerd beschreven, waardoor het ook een beetje een psychologische roman wordt.

Voor de emancipatie van blinden is het verhaal van Marie-Laure fantastisch. Na verloop van tijd besef je niet meer dat het meisje blind is, omdat ze zich, zelfs helemaal alleen en in gevaar, prima weet te redden. Heel bijzonder om in haar hoofd te kruipen. Wel ben ik heel benieuwd of mensen met een visuele handicap de wereld inderdaad ervaren en benaderen zoals Marie-Laure dat doet.

Al met al een boek met veel verhaallijnen, veel lagen ook: het historische verhaal van de oorlog, het psychologische verhaal, de avonturenroman... Het is heel knap met elkaar vervlochten, waardoor ik moeilijk kan bepalen bij welke categorie het zwaartepunt ligt. Dat is in dit geval niet erg, want het is allemaal heel mooi uitgewerkt.

Zeker lezen!