Tijdsbeeld met ontknoping

Natuurlijk, dit is cliche. Al heeft de butler het niet gedaan (oeps, een spoiler). Toch is het goed om te bedenken dat Agatha Christie de uitvinder is van de who-done-it-verhalen waarvan de opbouw nog steeds door elke thrillerauteur en elke crimeserie gevolgd wordt. Het is dus een simpel verhaaltje, vergeleken met Dan Brown of Borgen. Maar dat maakte het niet minder leesbaar.

De oplossing van de moord was niet zo spannend dus, maar wat vond ik dan wel goed aan dit boek?

1. De karakters. Agatha Christie is de koningin van het in een paar simpele bewoordingen neerzetten van de prachtigste kleurrijke figuren. Bij voorkeur tamelijke flat characters die ze zoveel kleur meegeeft dat ze toch geloofwaardig zijn en beginnen te leven.

2. De schrijfstijl. Precies genoeg hoofdstukken en geen woord teveel. Toch kom je niets tekort voor een kleurrijk verhaal. Zelden zoveel efficientie gezien.

3. De tijdsgeest. Daar heeft mevrouw Christie geluk, want hier kan ze helemaal niks aan doen. Ik hou van boeken die tussen de regels door de vervlogen tijdsgeest beschrijven, zonder daarop de focus te leggen. Omdat dit verhaal alweer ruim 75 jaar oud is geeft het een prachtige schets van een vervlogen tijd, terwijl het onderwerp tamelijk tijdloos is. Bijna net zo lekker als in de boeken van Jane Austen...