De kleur van Sansa's dromen

‘De kleur van mijn dromen’ heb ik mogen ontvangen van de uitgeverij Rood. Ik had het boek ergens anders gezien, de recensie die er toen was geschreven weet ik niet meer. Wel leek het boek me leuk om te lezen. De uitgeverij vertelde me nog wat achtergrond informatie.
” Het is geschreven met het idee dat het boek makkelijk weg leest, dat je het pakt als je je even niet lekker voelt of gewoon even wilt verdwijnen in een andere wereld. Het boek is bedoeld voor een breed publiek van jongvolwassenen, maar dat het ook voorgelezen kan worden aan kinderen. Er is geprobeerd een beetje het Disney-gevoel te creëren, hoewel de schrijfster begrijpt dat deze genialiteit natuurlijk nooit te evenaren is. Ten slotte is er bewust gekozen voor het grote lettertype om ook daarmee de leesbaarheid te vergroten. ”
Lees verder om er achter te komen of ik vind of ze geslaagd zijn!

Mijn mening:
‘De kleur van mijn Dromen’ heb ik heel snel gelezen. Ik kon enkel in de pauzes lezen van mijn werk en dat heb ik in twee dagen gedaan, dat houd in dat ik het dus in ongeveer 3 uur heb gelezen. Het boek heeft een mooi formaat en een normale dikte, maar inderdaad is de lettertype groter. Persoonlijk vond ik het iets te groot, maar het is niet ergerlijk. Wat ik erg mooi vind is het lettertype waar elke keer het hoofdstuk mee begint. Past ook erg goed bij het verhaal.
Het verhaal las dus erg vlot, maar mijn vielen een paar dingetjes op. Die misschien opgevallen waren als er misschien (andere) proeflezers waren.
Ik noem ze niet alle op omdat het te veel spoiler gevaar om de hoek komt kijken. Sansa zakt dus door het meertje, maar ik bespeur totaal geen paniek in Sansa. Geen echte schok. Ze komt in een andere tijd? Ze is bijna verdronken. Het was ochtend en als ze weer boven komt is het al aan het schemeren. Bijna geen natuurlijke reactie van Sansa, gemiste kans vind ik om echt mee te kunnen leven, in te leven.
De kleur van mijn dromen

Ook de reacties van Sansa vind ik soms dubbel. Is ze nu 21 of jonger. ene keer act ze echt veel jonger dan de 21 lentes die mijn is verteld.
Naast dit vielen mij een paar onderzoeksfoutjes op. Steenbeitels in een kas? Haren verven in die tijd?
Of zonder te veel details, heeft de bijna verdrinking verder geen gevolgen? Hoezo deze handelingen? Ook bij dit soort verhalen, vind ik dee kant van de feiten moeten kloppen. Heeft de schrijfster überhaupt onderzoek gedaan in/over dat land?
Ongeveer midden in het boek staat een prachtige zin; ”Hoe kan ik mijn eigen ogen geloven, als de hele wereld mij anders ziet?’
Deze zin was erg treffend en bijpassend.
Maar later gebeurd er weer iets en weer voel ik niet de angst. Het spat er niet van af, het treft mij niet. Het kabbelt als een beekje en dat kan toch niet de bedoeling zijn bij deze scene?
Nog een opmerking door de flaptekst; ‘…begint te lijken op eentje uit haar fantasyboeken… Eentje uit haar duistere fantasyboeken.’
Door geen enkele opmerking in het boek of door Sansa zelf, laat dit zien. Ja er wordt verteld dat ze fantasy leest. Maar door deze opmerking dacht ik dat Sansa IN een van haar fantasy boeken terecht zou komen. Pietsie misleidend.
Het einde vind ik mooi. Al vind ik wel een detail dat Jason,…. Spoilergevaar. Laat ik het zo zeggen dat het nu ging, zo als het ging. Als het anders was gegaan had ik dat een bevredigender gevoel gehad en het met een glimlach kunnen sluiten en was het voor hen samen een mooi/leuk geheim zijn geweest. Ook vond ik dat einde beter bij het Disney gevoel passen wat de schrijfster wilde creëren. Wel is het symboliek wat de schrijfster voert erg mooi en lijken sommige stukken inderdaad thuis te horen in een sprookjesboek.
Al met al een aardig boek voor inderdaad tussendoor.