Op de laatste bladzijdes wordt het als verfrommeld prop papier open gevouwen en onthuld het de laatste geheimen

De exemplaar mocht ik ontvangen van Uitgeverij Marmer, waarvoor dank! Het lag even op de stapel. Door mijn moeheid (Pfeiffer) kon ik mij er niet voldoende op concentreren. Nu heb ik dat bij meer dingen, dus neem maar aan van mij dat het niet aan het boek lag. De cover en de flaptekst spraken me aan vanaf het begin en het mysterie spatte van de bladzijdes af!
De cover sprak me aan doordat; hij is vrij donker maar door haar haar en de verschillende kleuren in de bladeren ontstaat er meer dan enkel een donker beeld. Ook vraag je je af, waarom ze zo ligt. Nog meer mysterie! Omdat ik nu wat meer moeite heb met concentreren maakte ik onder het lezen nu notities, en eigenlijk beviel dat erg goed. Maar omdat ik niet gelijk een recensie wil schrijven waar je met een grote boog om heen gaat omdat hij vol spoilers staat.
Het begin is erg langzaam en je moet even doorzetten. Maar ook zijn er tussendoor originele beschrijvingen. of ieder geval ik vind ze eg leuk en prettig om te lezen. Het is niet enkel een beschrijving, er wordt ook een mening gegeven!
‘Donkerhouten tafeltjes, omringd door stoelen waar een ruglijder geen vijf minuten op kan zitten,…’
Nadat het het bij bladzijde honderd eindelijk dichterbij komt, ik mijn vermoedens heb over de vermiste personen. Houd ik er maar op dat ik bij bladzijde 129 iets gebeurde wat ik niet had verwacht. Iets wat niet uitgelegd word, maar iets wat wel in het verhaal past.
Het boek speelt zich af bij onze zuiderburen, maar door de plaatsnamen zou het eigenlijk ook prima in Nederland passen. Het taalgebruik vond ik prettig om te lezen en stoorde me op geen enkel vlak.
De opbouw van het boek is logisch maar benodigd wel een kleine uitleg. Het verhaal wordt door verschillende personen verteld. Dit wordt aangekondigd met zijn of haar naam. Elk verteld dan over het verleden en over het heden. Dit wordt gekaderd door een mooi figuurtje. Zie foto.

Soms is het vertelpunt duidelijk maar waarover ze vertellen is niet duidelijk, je moet/probeert te raden over wie het gaat. Dit creëert spanning die tot aan het einde van het boek door gaat. Want de verrassende gebeurtenis verduidelijkt een beetje, maar verteld niet wat er daarna allemaal is voorgevallen. Wel leer je nu de personen goed kennen en kan je ondertussen een mening over ze geven. Zo vond ik Charles vroeger een dapper kind, en nu vind ik hem vooral een slappeling.
Op bladzij 165 tref ik bovenaan weer een mooie beschrijving. Waarna een paar bladzijdes later.
‘Dat kind dat nooit meer kind zou zijn.’
Zinnen die wat zeggen, uitleggen en tegelijkertijd meer vragen oproept en onbeantwoord laat. Op de laatste bladzijdes/hoofdstukken wordt het als verfrommeld prop papier open gevouwen en onthuld het de laatste geheimen, de spanning is nagenoeg tot de laatste bladzijde daar gewezen en dat bij een verhaal waar alles vast stond. Een vertelling van het verleden, een gevolg voor het heden.

Recensie is origineel te vinden op FollowMeMove. com