Een beetje 'processie van Echternach'

Een heel summiere achterplattekst die meteen hoge verwachtingen schept. Daarmee lokt Tjibbe Veldkamp je De lovebus binnen. Wat is er gebeurd? Hoezo moorden? Hoezo seks? Hoezo lovebus?
Groningen 1976. Bar-dancing Boerema is the place to be. Daar ga je heen om te drinken, te dansen, te flirten… en als je geluk hebt en ‘permizzie’ krijgt, dan biedt de lovebus nog een uitweg.
Vier personages kleuren dit verhaal.
Cathelijn zag de lovebus ooit eens voorbijrijden en in haar dromen was het een soort commune waar alles peis en vree was. Iets waar ze in haar jonge leven nu al naar snakt. Ze gaat op zoek naar JJ, chauffeur van de bus en vraagt hem de bus voor een uur te mogen gebruiken.
JJ, chauffeur van de lovebus heeft het allemaal voor elkaar. Met zijn cowboyhoed, zijn schrift en de sleutels van de lovebus voelt hij zich een hele meneer. Of is hij dat toch niet?
Tammo, puber in hart en nieren, verliefd op Mina heeft een ego hoog te houden. Samen met zijn vriend Te Kort is hij elk weekend present in bar-dancing Boerema, op zoek naar bovengenoemde ‘permizzie’. Als hij die van Mina niet lijkt te krijgen, maar van Cathelijn wel, loopt hij op wolkjes.
Mina, ook puber in hart en nieren, maar volgens zichzelf veel volwassener dan haar vriendinnen, is verliefd op Menno, maar als ze hem met Cathelijn ziet vertrekken, gaan de poppen aan het dansen.
De lovebus is een verhaal over liefde, over geborgenheid, over jong zijn en de typische streken die daarbij horen. Het is ook een verhaal over eenzaamheid, over jezelf kunnen en durven zijn én het is een verhaal waarin doden vallen.
Tjibbe Veldkamp kiest ervoor om het verhaal vanuit deze vier perspectieven te vertellen. Andere kleurrijke figuren passeren ook nog de revue, maar met deze vier jonge mensen (be)leef je mee. Dit zorgt ervoor dat het verhaal precies een processie van Echternach wordt. Na een drietal hoofdstukken keer je een paar tellen terug om het verhaal vanuit een andere hoek te beleven. Dat maakt het tegelijk spannend en gemakkelijker om je in de personages te verplaatsen. Dat zorgt ervoor dat het contrast tussen de vier – hun motieven, hun gedachten en gevoelens – duidelijk in de verf komen te staan. Jij als lezer weet dit, de personages moeten het aan den lijve ondervinden.
De hoofdstukken zijn kort, de taal eenvoudig. Dat zorgt ervoor dat het boek in een wenk uit is. En net dan moet je het als lezer de tijd geven om even op je in te werken. Want het verhaal is meer dan alleen het verhaal over een paar doden en een bus waar je heen kan voor seks.
Dit is meteen ook de sterkte van het verhaal: wat op het eerste zicht een dun, eenvoudig verhaal lijkt, heeft veel meer diepgang dan je zou verwachten. Maar je moet er als lezer wel voor open staan.