Veel clichés en voorspelbaarheid

‘Gevaarlijk spel’ is het thrillerdebuut van Liesbeth van Kempen. Dat valt op. Er kan hier en daar nog gesleuteld worden aan zowel plot als (soms nogal archaïsch) taalgebruik.
Als de punctuele Margot van Wateringen, Officier van Justitie, niet op haar werk verschijnt, gaat er een alarmbelletje rinkelen bij haar collega en vriendin Louise. Het is niets voor Margot om zomaar zonder waarschuwing te verdwijnen en Louise besluit dan ook op onderzoek uit te gaan. Ze roept daarbij de hulp in van haar vriendin Suzan en haar broer Rob, rechercheur bij de Amsterdamse politie.
De eerste helft van het boek kent een slordige, voorspelbare plot, vol clichés. Zeg nu zelf: de politieman die huwelijksproblemen heeft omdat hij te vaak van huis is en zijn werk boven zijn gezin verkiest… waar hebben we dat nog (niet) gehoord? Bovendien wordt er nogal wat afgeschreeuwd, geknikkebold, gehuild en worden om de haverklap klappen op het hoofd uitgedeeld. Zoveel dat je als lezer begint te denken: niet weer he.
De personages boeten hierdoor ook aan geloofwaardigheid in. Louise komt over als een nukkige, koppige puber en geen van de personages lijkt zich aan zijn beloftes te kunnen houden. Ook hier weer de eeuwige herhaling: ‘ik beloof je niets te zullen ondernemen, maar doe het dan lekker toch’. (én ik kom hierdoor gegarandeerd in de problemen). Als lezer is het soms moeilijk hierdoor niet geïrriteerd te raken.
En toch zit er vaart in het verhaal. Halverwege het boek lijkt van Kempen haar draai gevonden te hebben en ontvouwt zich toch nog een degelijke spanningslijn. De personages gaan minder hysterisch reageren en daardoor wordt het verhaal geloofwaardiger. Ook de clichés zijn dan zo goed als opgebruikt.
Een matig debuut dus, met ruimte voor groei.