The Weight of the World

Nog voor je één letter van Andromeda gelezen hebt, schreeuwt het boek al om aandacht. Een duistere kaft, rode letters en een hert dat prominent aanwezig is. Middenin het boek een bundeltje grijze bladzijden die wel een of ander dossier lijken te bevatten. Verschillende lettertypes. Er wordt op talloze manieren met de lay-out gespeeld. En dat maakt een lezer nog eens nieuwsgierig!
Ook het verhaal zelf maakt die nieuwsgierigheid er niet minder om. 2055. Een meisje steekt zichzelf in brand en vervloekt hierbij Thomas Walden en Hazel Newton. Wie zijn zij?
Het verhaal verspringt naar 2017. Thomas Walden leeft in angst. Hij is hiv-positief en kan dat helemaal geen plaats geven in zijn leven. Hij vervloekt de persoon die hem met het virus opgezadeld heeft. Hazel Newton keert terug naar haar geboortestad, neemt afscheid van haar vader en overdenkt wat haar tijdens haar jeugd gevormd heeft tot wie ze nu is. Henry Warat ontdekt een remedie tegen hiv. En dan wordt er een aanslag gepleegd…
Jef Schokkaert schaatst tussen de personages door. Mondjesmaat leer je de hoofdrolspelers kennen in wat wel een spinnenweb lijkt. Elk personage heeft zijn plaats, maar pas op het einde zie je hoe al die draden tot een reusachtig web geweven zijn, waarin niet iedereen even elegant terechtkomt. De opbouw van het verhaal is ingenieus. De afwisseling in personages, tekstsoorten, tijdsaanduidingen maken het tot een kluwen dat enige aandacht van de lezer blijft vragen om het te kunnen ontwarren.
Andromeda is geen vrolijk verhaal. Heel wat hete hangijzers worden aan de tand gevoeld: het klimaat, de invloed van de (farmaceutische) industrie op de wetenschap, het al dan niet rechtvaardigen van terreurdaden als die het grotere doel lijken te verdedigen… Het had voor mij allemaal wel iets minder gemogen. In het eerste deel van het boek valt het reuze mee. Maar halverwege het verhaal lijkt Jef Schokkaert wel het gewicht van de hele wereld op zijn schouders te willen nemen.
Met alle respect voor de vele research die ongetwijfeld aan dit boek voorafgegaan is en met een grote bewondering voor de opbouw, de plot en de lay-out van het boek, blijf ik toch eerder achter met een ‘opgeblazen’ gevoel. Het had naar het einde toe allemaal wel iets minder gemogen.