Het wordt eentonig om te zeggen, maar ook dit is weer een topper van Carron !

Titel : Amla
Auteur : Sterre Carron
Uitgeverij : Witsand Uitgevers

Wie ‘Pitta’ van Carron gelezen heeft weet dat deze Mechelse schrijfster de lat voor zichzelf erg hoog gelegd heeft. Hoe in hemelsnaam is het mogelijk om dat niveau te evenaren ? Wel, met de vinger in de lucht en met haar andere vingers dansend op het toetsenbord is het haar toch maar weer eens gelukt. ‘Amla’ is van een ander kaliber, raakt deze keer weer een gevoelige snaar, zij het op een andere manier, maar beklemmend is het sowieso.
De 12de in de Rani Diaz-reeks heeft een zeer mooie cover. Maagdelijk wit, met enkel de titel in fuchsia. Een dame die over een wegje of brug stapt vergezeld door vogels. Het kaft straalt eenzaamheid en tegelijkertijd sterkte uit. De eenvoud maakt er een prachtplaatje van.
Het nieuw samengestelde gezin Lionnard-Nys wordt op een avond plotsklaps geteisterd door een vreemde situatie. Aan het bedje waar de jongste zoon Abe in slaapt hangt een briefje met de tekst : ‘Jij bestaat niet’ en in de ring van zijn fopspeen steekt een chrysant. Mama Norah is overrompeld en kan er allerminst om lachen. Wie heeft het op hen gemunt ? Waarom wordt kleine Abe erbij betrokken ? Tijd voor Rani en haar team om in actie te schieten.

“Ze wist dat haar worsteling nog hooguit twintig seconden kon duren … De dood zwom naar haar toe …”

Terwijl het voorgaande boek enorm luguber was, betreedt Carron met ‘Amla’ eerder een bos waar overhangende takken het brein van een zeer ziek iemand voorstellen. Je wandelt als lezer een gevaarlijk pad op waar her en der een immense kronkel wordt gemaakt. Je verdwaalt niet alleen in kwaadaardige hersenspinsels, maar de auteur introduceert je aan verschillende personages die elk op hun eigen manier als verdachte kunnen bestempeld worden. En juist daar ligt de sterkte van dit boek : Carron zet je zeer intensief en op inventieve manier meermaals op het verkeerde been.
Een thrillerboek zonder leed bestaat niet, ook daar werd vakkundig werk van gemaakt. Geweldpleging waar kinderen bij betrokken zijn klinkt niet direct als muziek in de oren, het doet je des te meer meeleven met de ouders en brengt veelal onbegrip en ongeloof naar boven. ‘Amla’ speelt met de gevoelens van de lezer, houd je op je qui-vive en zorgt ervoor dat je vooral naar het einde toe hoofdschuddend en naar adem snakkend met grote ogen de ontknoping leest.


“Bas was een lieverd en een gentleman ook.”

Het boek start met een iets wat verwarde proloog. Het eerste hoofdstuk daarentegen slokt je in enkele seconden op en voor je het ten volle beseft zit je die allerlaatste regel van ‘Amla’ te lezen. Kortom, qua spanningsboog kan het weer tellen. Zoals steeds zijn de passages van het Rani Diaz-team een welgekomen rustpauze. Het dilemma in Rani’s privéleven blijft gedurende dit verhaal voortkabbelen, Bert leeft van de liefde maar het team zit vooral met zeer veel vragen die ze in zo snel mogelijk wensen op te lossen.
Het aantal personages is mooi gedoseerd waardoor het verhaal ook goed te volgen is.

Ik kan er niet aan doen maar ik ben enorm benieuwd wat de auteur in petto heeft voor Rani in het volgende boek … krijgt het verhaal met dit ongeluksgetal voor deze vinnige hoofdinspecteur een negatieve bijklank of niet?