Puur in al zijn eenvoud.

Titel : Lam
Auteur : Hannelore Bedert
Uitgeverij : Uitgeverij Angèle/Standaard Uitgeverij

Héél héél soms voel je al in één oogopslag : dit wordt hoogstwaarschijnlijk een boek dat me steeds bij zal blijven. En dat gevoel overviel me dan ook bij ‘Lam’. De grote vraag was alleen : bleef het alleen bij een prachtige cover en een aantrekkelijke korte inhoud of heeft Bedert effectief een mooi debuut naar buiten gebracht ?
Vanaf de eerste regel gluur je mee in het leven van Lucia. Een jonge vrouw die niet vies is van een dagelijkse hoeveelheid alcohol en geregeld wat stomende seks. Goals in haar leven ? Nada, noppes, niks. Misschien is het eerder proberen overleven … de dagelijkse 24 uur door te krijgen. Ze was 6 jaar toen haar moeder plotseling verdween tijdens de boodschappen. Een verdwijning die een akelige stempel naliet voor de rest van Lucia’s leven. Na het overlijden van haar vader wordt ze noodgedwongen geconfronteerd met schaduwen uit haar verleden.

‘Ik denk dat je niet van elkaar kunt houden als je op verschillende snelheden leeft.’

De eenvoudige vaalgroene cover laat enkel de titel pontificaal verticaal op een schapenvacht de ruimte innemen. Dat minimalisme uit zich verder ook in Bederts manier van schrijven. Eenvoudig, maar tegelijk o’zo rauw en gevoelig. Je kan er als lezer niet onderuit. De auteur hanteert een makkelijke woordkeuze en ook het aantal personages zijn beperkt. ‘Lam’ heeft dit ook nodig, want het verhaal zelf staat stevig genoeg in zijn schoenen om je als lezer beduusd in Lucia’s turbulente kinderjaren binnen te laten sijpelen.
Lucia treedt zeer snel op de voorgrond, je voelt dat er iets broedt, maar je kan er enkel nog geen vinger op leggen. De schrijfster neemt haar tijd en neemt je met mondjesmaat terug in het verleden van Lucia. In acht delen kom je veel te weten en wordt er naadloos geswitcht tussen heden en verleden. Ontkomen aan de pijnlijke situaties die Lucia jarenlang heeft meegemaakt doe je niet. Sommige confrontaties zijn koudbloedig, terwijl andere situaties hartverwarmend zijn. Hannelore Bedert weet perfect hoe ze dit op papier moet zetten, haar woorden dringen door elke vezel van jouw lichaam door zonder zeemzoetig te zijn. Ze geven je langzaam een krop in je keel waardoor het soms vechten is tegen opkomende tranen. Tranen van woede, maar ook warme druppels van aandoenlijkheid.

‘Het is een kunst, Louise. Kunnen tonen dat je van iemand houdt, zonder jezelf te verliezen.’

‘Lam’ lees je best op een rustige plaats, in een coconnetje … met een pakje papieren zakdoekjes als lotgenoot. Een verhaal waarin een vrouw zonder toekomstvisie beetje bij beetje sterker wordt. Eenzaamheid wordt haast tastbaar beschreven. Een beginnende vriendschap tussen twee totaal onbekenden wordt zeer hartverwarmend neergezet. Deze relatie deed me lachen en tegelijk huilen, de rust en het begrip tussen Lucia en deze oudere vrouw was zo mooi en authentiek.
De thematiek pesten wordt zeer realistisch geïmplementeerd, maar ook de verschillen in omgaan met verlies en verdriet wordt danig in de kijker gezet. Met Louise in Lucia’s buurt merk je ook dat het er niet toe doet hoeveel vrienden je hebt, als je maar juist die ene persoon bij je hebt die jou op het perfecte tijdstip ondersteunt en op het exacte moment weet wanneer te zwijgen of wanneer iets te zeggen. Iemand die met je kan converseren zonder iets te zeggen, een persoon waar je met kan genieten van de stilte en de omgeving.

Hannelore Bedert heeft met ‘Lam’ een prachtig debuut gecreëerd. Puur in al zijn eenvoud.

4****