Herhaling van zetten

Jack en Grace lijken de perfecte match en trouwen. Al op de huwelijksdag kondigt zich aan dat die perfectie slechts schone schijn is. De naïeve Grace, hunkerend naar liefde en aandacht, heeft zich laten inpakken door de geslepen charmeur Jack. Voorbeeld na voorbeeld volgt, waarin de schrijnende situatie van Grace wordt belicht. Zij kan geen kant op, want hij dreigt haar zusje Millie, die het downsyndroom heeft, iets aan te doen als ze Jacks bevelen niet opvolgt. Een herhaling van zetten, bij schaken ben je na drie keer áf, steeds de onmogelijke situatie van Grace in een net iets ander jasje, totdat het boek dik genoeg is (?) en B.A. Paris overgaat tot het slotoffensief. Dat slotoffensief wordt - verrassend! - ingeleid door Millie.

Als gevolg van het dooreenvlechten van heden en verleden ontbreekt elke verrassing in 'Achter gesloten deuren', buiten de initiatie van het slotoffensief door Millie. Zeer voorspelbaar en bij vlagen onwaarschijnlijk verhaal. Hoe kan een weldenkend mens - Grace - zich in zo'n positie laten manoeuvreren? En waarom merkt niemand dat op? Grace zit achter gesloten deuren, heeft geen sociaal leven, geen telefoon, elk contact met de buitenwereld staat onder scherp toezicht van Jack. Toch houdt ze op haar manier nog van hem. Maar ze houdt meer van Millie. Is dat haar redding of haar ondergang?

'Achter gesloten deuren' leest in luttele uurtjes lekker weg. Geen hoogstandje, in weerwil van de hemelhoge aanprijzingen die lezers moeten verleiden tot aankoop. Het boek kent nogal wat ongeloofwaardige elementen, weinig diepgang en nauwelijks spanning. De personages, behalve Millie, sprankelen niet. Jammer, dat het intrigerende uitgangspunt niet zorgvuldiger uitgewerkt is.

[spanning 1, plot 2, schrijfstijl 3, leesplezier 3, originaliteit 3, psychologie 2]