Een goed maar slechts bij vlagen boeiend verhaal

De Zevenaarse zakenman Wiene was verslaafd aan alcohol en cocaïne en is manisch-depressief. Deze combinatie leidde in 2006 tot een psychose, Wiene werd opgenomen en pakte zijn problemen aan. Vanuit een diep dal heeft hij zich teruggeknokt. Met Als grenzen vervagen  wil hij zijn ervaringen delen, de verslavingsproblematiek bespreekbaar maken en een boodschap uitdragen. Dat uitdragen begint al op de cover van het boek: een spiegeltje, een creditcard waarmee twee lijntjes coke zijn gevormd en een opgerold 10-eurobiljet om die op te snuiven. Ontegenzeglijk opvallend en bijzonder.

In Als grenzen vervagen  vertelt Wiene het verhaal van succesvol zakenman Frank, die plotseling tot het inzicht komt dat hij zijn leven anders wil inrichten en dat hij te weinig een vader is geweest voor zijn kinderen Anna (18) en Bart (15). Hun moeder Merel speelt allang geen rol meer in zijn leven. Frank stapt uit het bedrijfsleven en wordt docent aan de Hogeschool Arnhem/Nijmegen (HAN), waar ook Anna studeert. De levens van vader en dochter hebben raakvlakken: hij houdt van jonge vrouwen, zij is verliefd op een man die op haar vader lijkt; hij begint een affaire met een studente, zij is een vriendin van die studente. De situatie wordt onhoudbaar, rigoureus ingrijpen is noodzakelijk.

Wiene heeft als auteur een streepje voor, immers afkick’helden’ spreken dezer dagen tot de verbeelding van een groot publiek en liggen goed in de markt. Hij geeft voorlichting in de verslavingszorg en durft autobiografische momenten met zijn lezers te delen, dat maakt hem sympathiek. De rijke narcist Frank, hoofdrolspeler in Als grenzen vervagen, is daarentegen een absoluut onsympathiek figuur. Ook de overige personages roepen geen warme gevoelens op, er bevindt zich een kloof tussen hen en de lezer, een grote afstand die de auteur niet gedicht krijgt. De pro- en epiloog zijn raak, die komen binnen. Om zekerheid te verkrijgen omtrent de identiteiten in de epiloog is het slim na lezing ervan de proloog en eventueel andere passages even te herlezen. Mooi geconstrueerd.

Tussen proloog en epiloog zit het verhaal, dat goed in elkaar zit, echter slechts bij vlagen boeiend is. Verrassingen blijven uit, het is onvoldoende spannend. Frank wordt het meest concreet neergezet, de overige karakters blijven ietwat vaag. Merel doet niet ter zake, Bart speelt stommetje en verstoppertje, die horen en zien we helemaal niet, wat de vraag doet rijzen waarom beiden zijn opgevoerd in het boek. Boven elk hoofdstuk staan de namen van de betrokkenen in dat gedeelte. Dat is weliswaar overzichtelijk, maar voor de lezer zou het een uitdaging geweest zijn zelf uit te vogelen om wie het gaat (zoals in proloog en epiloog). De auteur biedt de lezer nergens de gelegenheid zijn fantasie de vrije loop te laten; alles en elke gemoedstoestand wordt uitgebreid omschreven. Wienes taalgebruik is doorspekt met beeldspraak en bijvoeglijke naamwoorden: “Hij werd aangetrokken door haar kolkende rivier van energie”. Flauwe humor en verwijzingen naar onder andere Vijftig tinten ...… bevorderen het leesplezier niet, evenmin de vele korte zinnen. Te veel woorden voor een verhaal dat met goede intenties van start gaat, maar per saldo aan de magere kant blijft.