Net niet perfect

Pierre Lemaitre (Parijs, 1951) behoort tot de groten onder de thrillerschrijvers, al is zijn naam in ons land niet alom bekend. Franse thrillers lijken minder aantrekkingskracht op de lezer uit te oefenen dan bijvoorbeeld Scandinavische of Amerikaanse. Jammer, want Frankrijk herbergt meerdere topauteurs, onder wie Brigitte Aubert en Fred Vargas.
Lemaitre is een meester in plotwendingen. Als geen ander weet hij de lezer op het verkeerde been te zetten, het is schier onmogelijk het verloop van zijn verhalen te voorspellen. In zijn eerdere boeken Rollenspel en Bruidsjurk liet hij dat al zien, maar deze vaardigheid komt tot nu toe het meest tot zijn recht in Alex, deel 2 van de driedelige Camille Verhoeven-reeks. Camille is deel 3. Deel 1, Irene, verschijnt in oktober 2014 in het Nederlands. Lezers die nog niet met de reeks gestart zijn, adviseer ik met klem te wachten op Irene en de boeken in de oorspronkelijke, chronologische volgorde te lezen.

De 145 centimeter kleine commandant Camille Verhoeven wordt vier jaar na de dood van zijn geliefde Irene opnieuw verliefd. Ze heet Anne Forestier, is lang, mooi en intelligent. De relatie tussen beiden wordt allengs hechter en dan gebeurt er iets verschrikkelijks: Anne is op het verkeerde moment op de verkeerde plaats, wordt geslagen en geschopt en belandt zwaargewond in een ziekenhuis. Camille zou Camille niet zijn als hij – ondanks zijn nauwe band met Anne – het onderzoek naar de dader(s) niet naar zich toe zou trekken. Niet zoals het hoort, maar daar heeft de kleine man geen boodschap aan. In het ziekenhuis komt Anne opnieuw in gevaar, voor Camille een extra aanleiding om zelf op jacht te gaan naar haar belager(s). Zijn eigengereide werkmethoden vallen niet in goede aarde bij de korpsleiding, hij is echter niet te stoppen. Zijn drijfveer is de grote angst nogmaals een geliefde te verliezen. Alle middelen zijn geoorloofd. Waar leidt dit toe?

Camille gaat voortvarend van start met de aanval op Anne. Veelbelovend, maar na de enerverende opening kakt het verhaal wat in. Niet dat er niets gebeurt, niet dat de beschouwingen en bevindingen van Camille, Anne of de ‘onbekende’ niet interessant zijn, maar het gaat traag en duurt o zo lang voordat je als lezer weer op het puntje van de stoel belandt. Desondanks is het genieten van de bewonderenswaardige schrijfstijl van Lemaitre en van diens psychologisch inzicht. Zeer veel mooie zinnen, vaak ook korte, maar nooit on-zinnen. Eentje om te onthouden: “De woorden zullen komen, eerst moest er ruimte zijn voor stilte.”  Wachten, wachten, want je weet dat er meer komt … En als het dan zo ver is, is het definitief raak: wat een wending! (Over de plot kan ik echt niets loslaten, elk woord zou te veel zijn.)

In vergelijking met Alex is Camille een fractie minder goed. Het trage verloop van het verhaal is hier debet aan, hoewel het zich in een tijdsbestek van slechts drie dagen afspeelt, lijkt het een langer lopend proces. Ook mis ik de exacte beweegredenen van enkele spelers in het spel; die worden weliswaar gesuggereerd, vanuit de soms duistere gedachtegangen van Camille, maar niet bevestigd. Camille is net niet perfect, maar zeker een topper!