Ongeloofwaardigheid is troef

'Central Park' speelt zich grotendeels in de Verenigde Staten af. De Parijse politierechercheur Alice Schäfer wordt wakker op een bankje in een park en zit met handboeien vastgeketend aan een haar onbekende man. Waar is ze, wie is de man, hoe is ze hier terechtgekomen? De man blijkt Gabriel Keyne te heten en samen beleven ze spannende avonturen in New York, op zoek naar de waarheid.
Wat hier werkelijk allemaal achter steekt wordt pas tegen het einde van het boek duidelijk. Dan komt er een Fitzekiaanse wending in het verhaal, alsof de stijl van Sebastian Fitzek als voorbeeld heeft gediend voor de ontknoping. (Herkenbaar voor de liefhebbers van de psychothrillers van Fitzek.) Maar: Musso is bij lange na geen Fitzek, die zijn lezers van de eerste tot en met de laatste bladzijde weet te prikkelen. Met een vraag- en antwoordgesprekje heldert Musso nog even snel alle tot dan toe onverklaarbare gebeurtenissen op, knoopt er een gekunsteld kijkje in de toekomst aan vast en dat is het dan.

'Central Park' bestaat uit vier delen, waarvan het nut onduidelijk is, want het verhaal gaat gewoon verder waar het gebleven was. Boven de hoofdstukken met Alices herinneringen staat aangegeven 'Ik herinner me ...', boven de toekomstvisie 'Er zal ...'. Nogal gemaakt. Daar staan bij elk hoofdstuk mooie quotes tegenover, die qua niveau echter ver uitsteken boven het door Musso geschreven verhaal, waardoor ze aanstellerig overkomen.

Guillaume Musso mag dan een van de bestverkopende thrillerauteurs van Frankrijk zijn, maar ik hoef voorlopig niet meer. De spannende romcom 'Bericht uit Parijs' was plezierig om te lezen, bij 'Central Park' gaan mijn haren overeind staan van de ongeloofwaardigheid.
Groot lettertype, weinig tekst op de bladzijden, een in-één-dag-uit-boek.