Te veel zaken zijn niet verklaarbaar

Na 16 arbeidsjaren bij de Metropolitan Police in Londen hield Police Detective Luke Delaney het voor gezien. Hij had zijn werk al die tijd met plezier gedaan, maar de combinatie van een slecht salaris en veeleisende werkomstandigheden deed hem besluiten zijn lang gekoesterde wens om een boek te schrijven te verwezenlijken. Het genre stond bij voorbaat vast: misdaad. Want: ‘the great novelists write about what they know’.

Waarschuwing: De cipier is het tweede deel van de D.I. Sean Corrigan-reeks. Het is raadzaam de boeken op volgorde te lezen, daar deel 2 essentiële zaken onthult uit deel 1, Zinloos. Jammer dat de auteur daar waar een verwijzing naar de eerdere zaak nodig is niet volstaat met een korte uitleg, maar ervoor kiest zowel de naam van de dader als de crux prijs te geven.

Op zoek naar een ontvoerde vrouw wordt het vermoorde lichaam van een andere vrouw gevonden. Beide vrouwen lijken op elkaar en zijn onder vergelijkbare omstandigheden verdwenen. Reden genoeg voor D.I. Sean Corrigan om alles op alles te zetten om de ontvoerder-moordenaar te vinden en nieuwe slachtoffers te voorkomen. Corrigan is befaamd om zijn instinct en zijn intuïtie, hij kruipt als het ware in de crimineel en verplaatst zich in diens gedachtegangen en gevoelens.

Waar Zinloos  ongeloofwaardig in elkaar stak, is Luke Delaney erin geslaagd van De cipier  een beter verhaal te maken. Het is spannender, Corrigans ‘gave’ is minder prominent aanwezig en Delaneys schrijfstijl is erop vooruitgegaan. Aan alles is te merken dat de auteur thuis is in het vakgebied, hij weet hoe het bij de politie toegaat tijdens een onderzoek. Evenals in Zinloos  bewandelt Delaney echter een te smal pad. Het onderzoek gaat in één richting, toeval helpt een handje en van ook maar enige ontwikkeling in de vaste karakters is geen sprake. De achtergrond van de moordenaar wordt weliswaar geleidelijk aan in beeld gebracht, maar uit niets blijkt waarom deze persoon juist nu op zoek is naar de ideale vrouw. Wat heeft hem getriggerd, waarom probeert hij niet zijn oorspronkelijke liefde terug te vinden? Te veel zaken zijn niet verklaarbaar. Het is voor een auteur natuurlijk handig om over een D.I. als Corrigan te beschikken: loop je vast, dan schakel je over op zijn intuïtie en kan het onderzoek weer voortgaan. Te gemakkelijk.

Ander punt dat aandacht behoeft is het seksuele geweld in De cipier, de ontvoerde vrouwen blijft niets bespaard. Wat de ontvoerder met hen en met zichzelf uitspookt wordt niet slechts aangestipt of gesuggereerd, maar bladzijdenlang expliciet beschreven, waarbij de auteur zelfs in herhalingen vervalt. Iets minder zou mooi zijn en gruwelijk genoeg.

Meer zorgvuldigheid gepaard aan een evenwichtiger dosering van de diverse bestanddelen van het verhaal zouden mijn waardering voor Luke Delaneys werk ten goede komen. De cipier  is goed genoeg om nieuwsgierig te worden naar deel 3.