Bronja Hoffschlag debuteert met ‘De dode kamer’, een zware pil van ruim 700 pagina’s, gevuld met kleine letters. Mijn blanco verwachtingen groeiden naarmate meer collega-leesclubdeelnemers het boek hoog waardeerden. Hoffschlag heeft voor mij die verwachtingen niet waargemaakt, hoofdzakelijk door haar schrijfstijl, die weliswaar uitstekend is, maar beter bij een roman dan bij een thriller past. Het tempo is uiterst traag, ik heb nauwelijks spanning ervaren. De inkijkjes in het verleden en de vele dubbelingen – de beleving van situaties zowel vanuit het perspectief van Lennart als dat van zijn broer Misha – worden allengs irritant. Origineel en goed in elkaar gevlochten, maar het verhaal schiet niet op, er gebeurt te weinig. De karakters van de broers zijn naar behoren uitgewerkt, de overige personages leren we niet verder kennen dan noodzakelijk is voor hun rol in het verhaal. Mijn hoop was nog gevestigd op een daverend slot, helaas blijft dat uit. ‘De dode kamer’ is het eerste deel van een trilogie en onbevredigend onaf.
Het ziet ernaar uit dat de delen niet afzonderlijk gelezen kunnen worden, wat op de cover vermeld zou mogen staan. Van een psychologische thriller verwacht ik meer dan de minimale spanning die ‘De dode kamer’ biedt.