Pure ontspanning

David Hunter #5, 'Watergraf', verschijnt op 22 mei a.s. Hoogste tijd om eindelijk aan de reeks te beginnen. Een mens kan immers niet alles lezen en moet keuzes maken, Simon Beckett had pech.
Na het lezen van 'De geur van sterfelijkheid', David Hunter #1, ga ik rap de schade inhalen. Wat een fijne thriller, pure ontspanning. De sfeer van het Engelse platteland, een dorp waar bekrompenheid hoogtij viert en de mensen elkaar soms toch verkeerd blijken in te schatten, een huisarts in een rolstoel, een moord, nog een moord, een romance en heel veel vliegen en maden. Hoofdrolspeler is David Hunter, die de gehandicapte dr. Henry Maitland terzijde staat in diens huisartsenpraktijk. David heeft in Londen het een en ander meegemaakt en is 'gevlucht' naar Manham.

Niet heel spannend, want enigszins voorspelbaar, verhaal. Informatief over met name het ontbindingsproces van lijken, maar niet té, het is goed te behappen. Geen ingewikkelde constructies in de opbouw, wat ook wel eens een verademing is tussen het veelvuldige 'stijlgeweld' - trouwens ook vaak meer van hetzelfde - in de thrillerbranche. 'De geur van sterfelijkheid' leest zeer prettig, maar o zo jammer van de vele schoonheidsfoutjes in de tekst, deels overduidelijk aan de vertaling te wijten, deels slordigheden. Aanwenden in plaats van voorwenden, voor het voetlicht in plaats van over het voetlicht, dat soort dingen. Een heel erge, het gaat over de huisartsen: "We liepen naar de zitkamer in plaats van zijn werkkamer." Hoezo lopen? Henry zit in een rolstoel ... Ik kan het niet checken, maar ga ervan uit dat er in het Engels "We went to ..." staat en niet "We walked to ...". Hoewel ik een hekel heb aan fouten, heeft het mijn leesplezier deze keer niet bedorven; het boeiende verhaal weegt er met gemak tegenop.

Al met al heb ik genoten van 'De geur van sterfelijkheid'. 'Het laatste zwijgen', deel 2 in de reeks, is al naar mij onderweg, ik verheug me erop!

[spanning 3, plot 4, schrijfstijl 4, leesplezier 5, originaliteit 4, psychologie 4]