Goed, maar niet mijn smaak

De boekbeschrijving van De laatste uitweg is veelbelovend (zie aldaar).
"Doe open. Dit is je laatste uitweg." En dat net op het moment dat Ted McKay een kogel door zijn eigen kop wil schieten. Dan mag je iets verwachten. Wat volgt is echter een en al vaagheid en verwarring, bijna uitnodigend tot wegleggen van het boek. De spanning die Federico Axat creëert, zit niet in het zonder meer boeiende verhaal over Ted McKay, maar in de ingenieus geconstrueerde opzet ervan. Hoe knap gedaan ook, in een thriller zou de auteur het belang van het verhaal het zwaarst moeten laten wegen in plaats van zich te verliezen in gekunstelde opbouw. (Doet enigszins denken aan thrillerauteur Sebastian Fitzek, die vaak op het randje van de 'kunst op zich' balanceert, maar net binnen de lijntjes weet te blijven.)

Dromen, realiteit, verleden, heden, het is je reinste puzzel om het allemaal uit elkaar te houden en ergens houvast te vinden. Na stug volhouden komt er uiteindelijk licht in de duisternis. Voor mij is dan het leed al geschied, mijn interesse is tegen die tijd allang weggeëbd. Desondanks zie en waardeer ik de kwaliteit van De laatste uitweg. Goed boek, niet mijn smaak.

[spanning 2, plot 4, schrijfstijl 4, leesplezier 3, originaliteit 3, psychologie 4]