Midsomer Murders in Marren

Sylvia Lucia (1963) heeft een naam opgebouwd als auteur van autobiografische romans. Haar boek ‘Heimwee naar de Pinkstertuin’ dateert van 2005 en is haar bekendste werk; in 2015 verschijnt daarvan de vierde druk. Hoofdthema’s van Lucia zijn bijna-doodervaringen, haar ‘paranormale’ gevoeligheid en haar spirituele reizen, waarop ze begeleid wordt door en communiceert met ‘gidsen’. Het is logisch dat de autobiografische boeken van Lucia onder de categorie ‘esoterische en spirituele roman’ vallen, maar gek genoeg is ook ‘De Marrense kerkmoord’ hierbij ingedeeld (NUR341). ‘De Marrense kerkmoord’ vertoont weliswaar raakvlakken, maar is een misdaadroman.

Steffi van Braendts relatie met Jasper is al hard onderweg naar het einde wanneer ze jeugdvriend Rayen weer ontmoet en hem stomdronken in de armen valt. Verward als ze is door de nieuwe ontwikkelingen in haar leven krijgt ze een ongeluk, waarbij ze een bijna-doodervaring (BDE) heeft. Tijdens deze ervaring voert ze een gesprek heeft met Otis, een ‘gids’. Otis blijft haar vergezellen als ze terugkeert naar haar geboortedorp Marren, waar ze op krachten wil komen. Steffi heeft het er moeilijk mee na haar BDE haar gevoelens te ordenen. Tezelfdertijd start in Marren een coldcase-onderzoek naar een dertig jaar eerder gepleegde moord op pastoor Goeselaer en diens huishoudster Lina. Steffi raakt bij de zaak betrokken en dat blijkt niet zonder risico …

Mooi verhaal, dat niet zou misstaan als aflevering van Midsomer Murders. Goed bedacht, het geheel zit keurig in elkaar, maar zou gerust spannender mogen zijn. De dorpse sfeer, geheimen, excentrieke mensen, alle ingrediënten zijn aanwezig. De dorpsbewoners – bijvoorbeeld Cees Cola en Jan Brever - zijn uitstekend neergezet, je kunt je moeiteloos een voorstelling van hen maken. Hoofdpersoon Steffi en de rechercheurs blijven daarentegen wat houterig, gemaakt. Dat gemaakte zit overigens door het hele boek heen, met name in de dialogen en te gedetailleerde beschrijvingen. Lucia lijkt in de valkuil getrapt van bang zijn om te weinig te melden en slaat enigszins door naar de andere kant. “Show, don’t tell”, is het devies. Dat zou ‘De Marrense kerkmoord’ sterker en strakker maken; de lezer hoeft niet alles letterlijk voorgekauwd te krijgen, er moet ruimte blijven voor eigen interpretatie en beleving. Ander puntje van kritiek is het taalgebruik van de auteur: te eenvoudig, een aantal keren wordt binnen één alinea hetzelfde woord gebruikt en er zitten nogal wat frisismen in de zinsopbouw. Dat laatste mag uiteraard in de dialogen, want Friese locatie, maar deze slordigheden in de overige tekst hadden door een goede redactie aangepakt moeten worden.
Sylvia Lucia’s uitstapje naar de misdaadroman is geslaagd!