Traag, somber en gekunsteld

Tanger. Harry rent snel even de deur uit om een vergeten cadeau op te halen. De driejarige Dillon is dan alleen thuis en precies op dat moment velt een aardbeving het appartementencomplex waarin ze wonen. Van Dillon wordt niets teruggevonden.
Dublin. Vijf jaar later. Het leven lijkt na al hun verdriet weer z'n gangetje te gaan voor Harry en Robin, totdat Harry Dillon op straat denkt te zien.

De boekbeschrijving belooft een spannend verhaal, de ingrediënten zijn aanwezig, maar 'De onschuldige slaap' is ongeloofwaardig en gekunsteld. Harry en Robin komen over als acteurs die op een podium literaire teksten debiteren die niet bij hun persoonlijkheid passen, ze zijn geen mensen van vlees en bloed, die je als lezer in je hart sluit. Harry staat niet met beide benen op de grond, heeft totaal geen verantwoordelijkheidsgevoel; Robin heeft een dagtaak aan het (voor zichzelf) gladstrijken van Harry's tekortkomingen. Beetje sneu stel eigenlijk. Harry raakt geobsedeerd door de jongen die hij gezien meent te hebben, hij stelt Robin daarvan niet op de hoogte, maar 'bespaart' haar deze informatie.
Het verhaal verloopt tergend traag en zit vol toevalligheden. Twee perspectieven, Harry en Robin beschikken om en om over een hoofdstuk, dat is op zich niet verkeerd. Beiden blikken terug op het verleden, waarbij storend vaak nieuwe feiten toegevoegd worden die aanvankelijk niet aan de orde waren. Dat is niet op het verkeerde been zetten, maar pure voordegekhouderij. Elk verhaal kent twee kanten, dit verhaal kent er drie. Vanaf het moment dat de derde kant zijn intrede doet wordt het interessant. En een beetje spannend. Dat is van korte duur, want dan is het boek bijna uit. Het laatste hoofdstuk spreekt tot de verbeelding, roept vragen op en nodigt uit tot fantaseren. (Niet de enige vragen overigens, maar daarop ingaan zou te veel verraden.)

Karen Perry is het pseudoniem van het duo Karen Gillece en Paul Perry. Beiden hebben hun sporen in het schrijversvak al verdiend, beiden hebben prijzen gewonnen in hun specifieke vakgebieden. In 'De onschuldige slaap' heeft de vormgeving van het verhaal en het overdadig showen van hun schrijverskwaliteiten - die zonder meer aanwezig zijn! - duidelijk meer prioriteit dan de elementen die een thriller moet bevatten: spanning, vaart en originaliteit. Het gemaakte gaat ook ten koste van de sfeer. Tanger blijft kil en ver, de stad Dublin is nauwelijks herkenbaar. Shane MacGowans 'Fairytale of New York' doet op pagina 94 nog even de hoop opvlammen, maar het wordt 'm niet, waardoor ook dit weer het eerder genoemde gekunstelde effect oplevert. De gedachtegangen van zowel Harry als Robin zijn kronkelig en subjectief, we leren hen slechts vanuit hun eigen en het vertroebelde perspectief van hun partner kennen. Een objectieve extra verteller zou 'De onschuldige slaap' meer body en geloofwaardigheid hebben kunnen verlenen.
Een verre van slecht boek, maar te weinig thriller. Dat is altijd lastig met de sterren ... het worden er drie (spanning 2, originaliteit 2, plot 2, psychologie 3, leesplezier 4, schrijfstijl 4).