Het wil niet vlotten

Voormalig politieman Thomas Ravnsholdt, 'Ravn', neemt de opdracht aan de verloren zoon van Ferdinand Mesmer op te sporen. Zoon Jakob is Meester van de sekte Gods Uitverkorenen, maar de vraag is waar de groep zich bevindt. De speurder die vóór Ravn heeft geprobeerd Jakob te vinden, lijkt van de aardbodem verdwenen. Ravn gaat op onderzoek uit en stuit op zaken die hij vreemdt vindt. Is Mesmer sr. wel de liefhebbende vader die zijn zoon mist, of heeft hij andere redenen om Mesmer jr. terug te willen vinden? Ravn zoekt de kwestie tot op de bodem uit.

Tot ongeveer de helft is De sekte prettig leesbaar, zonder spanning. Dan belandt Ravn op het terrein van Gods Uitverkorenen en wordt het spannender, maar slaat gek genoeg tegelijkertijd de verveling toe. Te veel sekte is daar de oorzaak van. Bladzijdenlang passeren misstanden in de gemeenschap, fragmenten uit teksten en wat dies meer zij de revue. Op zeker moment snak je als lezer naar verlossing, om in de terminologie van de sekte te blijven. De afronding van de zaak levert actie op, daarna gaat het verhaal uit als een nachtkaars die nog heel even opflakkert.
Ook onbevredigend is - zowel voor Ravn als voor de lezer - dat het niet wil vlotten in de zaak van de moord op Ravns vriendin Eva, nu drie jaar geleden. Er zit maar geen schot in, Katz Krefeld kan in dit tempo nog ettelijke boeken verder eer Eva's moordenaar wordt gevonden.

Michael Katz Krefelds schrijfstijl wordt per boek beter. Plezierig om te lezen, wat dat betreft zit het wel snor. Qua verhaal moet het sterker, is deel 3 te mager. Schrap je de overtollige passages over de sekte dan blijft er weinig over. Ravn is evenals in de eerdere delen een intrigerend hoofdpersoon, maar nog precies dezelfde. Op enige karakterontwikkeling is de auteur niet te betrappen.

Wie durft nog champignons te eten na het lezen van De sekte? ;-)

[spanning 2, plot 3, schrijfstijl 4, leesplezier 4, originaliteit 3, psychologie 2]