In tegenstelling tot minder positieve recensies die ik over De stilte van de sneeuw gelezen heb vond ik het wél een heel goed boek. Het doet niet onder voor Het krijsen van de bossen. Ik kon het niet wegleggen, zelfs niet om te koken, we hebben bij de snackbar gehaald ...
Wellicht zit het verschil in beoordeling van beide boeken in het feit dat het 'verrassingseffect' van de blinde, stomme, lamme Élise verdwenen is, je bent al aan haar gewend.

Brigitte Aubert borduurt, evenals in Het krijsen van de bossen voort op het thema 'zieke' geesten, die in hun eigen wereld leven, die soortgenoten weten te vinden en/of die ver van de realiteit staan. De 'zieke' daders worden door Aubert zeer goed neergezet: ze hebben geen rem, geen mededogen, spijt en bedenkingen bestaan niet voor hen, wreedheid is vanzelfsprekend (het doel heiligt de middelen), de zieke 'ik' dicteert. (Alhoewel ik voorzichtig moet zijn met dat woord 'ziek', aldus een citaat van Montaigne, dat voorin het boek staat: "Gekkenhuizen worden gebouwd om mensen die er niet opgesloten zitten te laten geloven dat ze nog bij hun verstand zijn.")

In Het krijsen van de bossen worden de handicaps van hoofdpersoon Élise, die als gevolg van een terroristische aanslag blind, stom en lam is en amper kan communiceren, breed uitgemeten. In De stilte van de bossen kan Élise zich iets beter verstaanbaar maken en vergeet je haast hoe hulpbehoevend ze is. In hoeverre de zwaar gehandicapte Élise raakvlakken heeft met de werkelijkheid kan ik niet beoordelen. Aubert heeft een - voor mij althans - geloofwaardige hoofdpersoon in het leven heeft geroepen, die vanuit háár beleving de wereld om zich heen beschrijft. En die wereld is niet altijd mooi, maar wel boeiend en echt.