Teleurstellend weinig structuur

Om maar met de deur in huis te vallen: 'De toren van de dode zielen' leest niet prettig. Met horten en stoten vertelt Christoffer Carlsson het verhaal van Leo Junker, politieman op non-actief, en diens jeugdvriend John Grimberg aka Grim. Carlsson vliegt heen en weer in de tijd, van jonge jeugd naar heden naar puberleeftijd. Niet interessant, maar irritant. Spannend wordt het ook niet, want vanaf het begin is zo klaar als een klontje welke kant het opgaat.
Carlssons schrijfstijl is wisselend, dan weer staccato, dan weer mooie zinnen. Het went, maar is niet fraai.

Het verhaal. Een jonge vrouw wordt vermoord. Zij woont in dezelfde flat als Leo. Leo voelt aan zijn water dat er iets niet in de haak is en gaat de zaak onderzoeken. Hij ontvangt sms'jes van een onbekende, alsof hij wordt gestalkt. Leo krijgt een vermoeden wie hem in de gaten houdt en dat brengt zijn verleden weer tot leven. En dat van Grim en van Julia, Grims zusje, ooit in het geniep Leo's vriendinnetje.

'De toren van de dode zielen' bevat mooie fragmenten en is een goed verhaal, maar er valt teleurstellend weinig structuur in te bekennen. Bij vlagen gaat Carlsson de diepte in, maar dat kapt hij dan ook zomaar af, waarna we weer naar elders in de tijd hoppen. Dit is deel 1 van een reeks, zodat bij voorbaat vaststaat dat Leo Junker het wel redt.
Op de cover staat een quote van Leif G.W. Persson: "Een beetje van Stieg Larsson, Jens Lapidus en Jo Nesbø, maar vooral van Carlsson zelf." Lapidus' manier van schrijven spreekt me absoluut niet aan, die van Larsson en Nesbø daarentegen wel, maar ik had kunnen weten dat uit een beetje van dit en een beetje van dat haast nooit een topgerecht voortkomt. Coverquotes spreken zelden de waarheid, maar in dit geval had ik ernaar moeten luisteren.
Drie sterren. En nieuwsgierig genoeg om te zijner tijd het volgende deel te lezen.