Luchtige schrijfstijl met natuurlijke dialogen

Prostitutie en mensenhandel spelen zich in Nederlandse boeken vrijwel altijd in een van de grote steden af, zo ook De verloren dochters. Arjan Hoks heeft gekozen voor Rotterdam, de stad waar hij de weg weet, omdat hij er gewoond heeft. De binnenstad en het havengebied vormen de belangrijkste locaties in deze debuutthriller.

Detectiveduo Walter van Schierink en Gem Beaudette is een paar apart. Hij is ex-rechercheur van de Amsterdamse zedenpolitie en stiekem verliefd op haar; zij is een ex-prostituee en ex-verslaafde en windt hem om haar vingers. Beiden zijn aan een nieuw leven begonnen, omdat ze om verschillende redenen de buik vol hadden van hun oude stiel. Hun werkterrein is het opsporen en redden van meisjes die al dan niet gedwongen in de prostitutie zijn beland. Beiden kennen het wereldje, zij het vanuit tegengestelde richting, ze vullen elkaar aan en vormen een goed team. Hun opdrachtgevers zijn verontruste familieleden die hun dochters weer thuis willen hebben.
Op zekere dag krijgen Walter en Gem het verzoek van een vader om zijn dochter Valerie te zoeken. Gem heeft de nodige contacten en ze weten haar daadwerkelijk te vinden. Walter speelt Valerie vervolgens een brief toe, waarin de vader het meisje smeekt terug te keren naar huis. En dan gaat er iets mis … Walter en Gem willen de onderste steen boven krijgen, maar dat lukt niet zonder slag of stoot.

De schrijfstijl van Arjan Hoks is een verademing: luchtig, ondanks de zwaarte van het thema, met natuurlijke dialogen, alsof de teksten zonder enige moeite uit zijn schrijverspen vloeien. Hoks gebruikt veelvuldig niet-alledaagse beeldspraak, die De verloren dochters meerwaarde verleent. Eén voorbeeld: losbarsten als een rijpe bovist. Hoks’ pen is soms ook hard, bitter, inherent aan de sfeer van het verhaal: “Zal ik je dan ook eens over mijn vader vertellen? Die lamzak die te bezopen was om zich om mij te bekommeren, om ook maar een poot uit te steken. … Dat zijn enige dochter onder zijn neus verdween in een milieu waar iedere normale vader het doodsbenauwd van zou krijgen, is hem even ontgaan in zijn eeuwige roes.” De karakters van Walter en Gem zijn voldoende uitgewerkt en bieden voor een mogelijk volgend boek de ruimte om door te groeien. Het duo leent zich beslist voor een reeks en nog lang niet alle meisjes zijn gered.

Het verhaal, dat begint met een knokpartij en eindigt met wapengekletter, kan zich niet meten met de voortreffelijke schrijfstijl. Tot hoofdstuk 40/51 gaat het aardig goed, al geeft de auteur hier en daar net te veel weg of gaan zaken te makkelijk, en dan opeens is het alsof je naar een B-film kijkt. Het niveau van de finale is teleurstellend, haast knullig: A wordt gevonden door B, die C over zich heen krijgt, waar D dan weer bovenop duikt en dan is het klaar. Dat moet beter kunnen.

Een prima thrillerauteur uit eigen land erbij!