ABSURD

Dit is een typische 'you love it or you hate it'-thriller. Ik behoor tot de 'haters', maar kom desondanks op twee sterren uit voor dit curieuze verhaal. (Zie onderaan mijn waardering per beoordeeld aspect.) Over het algemeen ben ik niet vies van een afwijkende opzet, maar Graeme Cameron maakt het te bont. Ik zie geen reden het 'anderszijn' te belonen, alleen maar omdat de auteur het aandurft het anders te doen dan gebruikelijk is.

Na slechts een paar hoofdstukken gaat het al mis. De humor, de ironie en de uitvoerige bespiegelingen worden irritant en die irritatie groeit en groeit.
"Voor mensen als ik, die van schrik vergeten waarom ze ook al weer boodschappen waren gaan doen en die wellicht - onbewust of anderszins - hopen op een tweede kans om een eerste indruk te maken, moet de 24 uurssupermarkt, naast theezakjes en vage instellingen voor het beschermen van je privacy op social media, haast wel gelden als een van de nuttigste uitvindingen van de moderne mens."
Op bladzijde 84 prijsde in plaats van prees elke vrouw zich gelukkig ...
Uit nieuwsgierigheid naar de afloop van 'Doodnormaal' en om achter de mogelijke motieven te komen van lezers om dit boek vijf sterren te geven (op Goodreads varieert het van 1-5) heb ik het uitgelezen. Naarmate ik vorderde ging de absurditeit me steeds meer tegenstaan.

De seriemoordenaar, de ik-figuur, leer je niet kennen. Man, maar hoe hij heet, hoe oud hij is, hoe hij er uitziet, wat zijn beweegredenen zijn, wat voor werk hij doet, niets van dat al komt aan de orde. Opzettelijk, ter eigen invulling, als ik het gesprek met de auteur - achter in het boek - juist interpreteer. Alle personages + het verhaal blijven vlak, eendimensionaal en daarom oninteressant.

In het hierboven genoemde gesprek wordt o.a. aan Cameron gevraagd wat zijn grootste en wat zijn meest bevredigende uitdaging was bij het schrijven van dit boek. Diens antwoord: "Uitzoeken hoe ik een seriemoordenaar toch zo sympathiek kon maken dat je over hem wilt blijven lezen, was dat allebei. Het was de grootste uitdaging om voor de hand liggende redenen, maar het was ook de meest bevredigende - althans voor mij - omdat dat alleen maar kan als je humor gebruikt en op speelse wijze zoekt naar de grenzen van wat nog grappig is."
Missie niet geslaagd: 1. de moordenaar is niet sympathiek en 2. de onophoudelijke humor verveelt snel en is óver de grenzen van wat nog grappig is.

[spanning 2, plot 1, schrijfstijl 3, leesplezier 2, originaliteit 2, psychologie 1]