Moeizaam

Hoe populair de Noorse queen of crime Unni Lindell ook mag zijn, mij spreken haar thrillers niet aan. Ooit heb ik een aantal van haar boeken met hoofdpersoon Cato Isaksen gelezen en ben ik afgehaakt. 'Doodsbruid' zou je een herkansing kunnen noemen, maar geen bijster geslaagde.

Het verhaal is netjes in elkaar gevlochten, maar wordt pas op tweederde van het boek enigszins boeiend. De spanning komt pas tegen het einde, dat onbevredigend is omdat de auteur voor de gemakkelijke weg kiest. Gemiddeld genomen worden de personages voldoende uitgediept, met de bedenking erbij dat de 'valse' draadjes erg opzichtig zijn en de plot niet bijzonder verrassend is. Tijdens het lezen kun je wegstrepen, er blijven maar weinig gegadigden over die Aud Johnson vermoord kunnen hebben. Vanaf het begin is duidelijk dat alle gebeurtenissen verband houden met een tragische gebeurtenis van bijna vijfentwintig jaar geleden, waarbij een twaalfjarig meisje de dood vond.

De manier waarop Lindell het verhaal heeft ingedeeld is wellicht bedoeld om de lezer op scherp of op het verkeerde been te zetten: keer op keer word je in het ongewisse gelaten vanuit wiens/wier perspectief de situatie geschetst wordt. Omdat de wisselingen als gevolg van heel korte hoofdstukken en paragrafen zeer frequent zijn en het aantal perspectieven groot, wordt dat algauw vervelend. Het vaagblijven leidt af in plaats van de focus op het verhaal te stimuleren. Het leidt soms ook tot rare en raadselachtige formuleringen, al zou deze ook het resultaat van een wat kromme vertaling kunnen zijn: "De hond had haar kop op haar schouder gelegd."

De tweeënhalve ster waar mijn cijfers op uitkomen rond ik af naar drie, omdat ik 'Doodsbruid' met twee tekort zou doen.

[spanning 2, plot 3, leesplezier 2, schrijfstijl 3, originaliteit 2, psychologie 3]