Coming of age vol taal'spit'svondigheden

Eva keert terug naar haar geboortedorp om een feestje bij te wonen. In haar kofferbak vervoert ze een blok ijs. Dat dient een doel, anders zou ze het niet meenemen. In de zomer van 2002, dertien jaar geleden, zijn er dingen gebeurd die niet in de haak zijn. Uit de hand gelopen puberspelletjes, waar Eva bij betrokken was, zij het omdat ze 'solidair' was met haar enige twee vrienden, Pim en Laurens.
Verschillende verhaallijnen: de Eva van nu (2015), de gebeurtenissen in de zomer van 2002, Eva's thuissituatie toen ze nog in het ouderlijk huis woonde.

Met name de laatstgenoemde lijn vertelt een schrijnend verhaal: Eva's ouders zijn niet bij machte een gezin te bestieren, zusje Tesje leeft in haar eigen wereld vol dwangneuroses. De akelige sfeer in het gezin wordt helder geschetst door Lize Spit.
De zomer van 2002 is een aaneenschakeling van grensoverschrijdend gedrag van Pim en Laurens. En Eva doet mee. Hier valt het een en ander over te zeggen, maar dat kan niet zonder uit de school te klappen. O.a. een raadsel speelt een rol. Een raadsel waarop bij menig lezer het antwoord bekend zal zijn, want het is er eentje met een baard. Ken je het antwoord, dan weet je welke kant het op zal gaan in het boek - niet precies, maar wel is duidelijk dat de volwassen Eva niet voor de gezelligheid naar het feestje van Pim gaat.

'Het smelt' komt traag op gang. De taal'spit'svondigheden zijn aanvankelijk niet storend, maar door hun frequentie worden ze vervelend. Overdreven gekunsteld gedoe, terwijl het totaal-taalbeeld van het boek buitengewoon eenvoudig is. Spit kan shockeren als de beste, zou in de leer geweest kunnen zijn bij haar landgenoot Herman Brusselmans. Over de top, wat afstand creëert tussen lezer en personages in plaats van de beoogde ontzetting op te roepen.

Het in de basis interessante verhaal is matig uitgewerkt. Zonder de lange aanloop, de woordkunstjes en de shockeffecten blijft er weinig over. Ik had me op 'Het smelt' verheugd, want goed voor de Hebban-debuutprijs, maar moet eerlijk zeggen dat ik het boek met tegenzin uitgelezen heb. Een tegenvaller tot en met, het raakt me alleen in die zin dat het mijn irritatie gewekt heeft. De diepere betekenis van deze deerniswekkende geschiedenis legt het af tegen de ongeloofwaardigheid ervan. Alsof alle meisjes dom zijn ...