Klik met realiteit ontbreekt

Gewoontedier Zoë wordt geconfronteerd met haar beeltenis in de krant en wel onder de rubriek voor seksdates. Een bizarre gewaarwording, waarbij zij zich uiteraard niet prettig voelt. Ze wordt in de gaten gehouden, gestalked, maar door wie? Zoë vindt gehoor bij politievrouw Kelly, die op een zijspoor gerangeerd is en zich via het onderzoek naar Zoë's stalker wil herbewijzen.

Clare Mackintosh schrijft 'Ik zie jou' vanuit het perspectief van beide vrouwen en dat van 'de stalker' m/v. In het begin gaat het bijzonder traag, maar op zeker moment komt er vaart in het verhaal en wordt het onderhoudender. Boeiend is het sowieso, want het uitgangspunt - de foto in de krant - is opmerkelijk en origineel. Maar ... er ontstaan gaandeweg steeds meer maren, daar elke klik met de realiteit ontbreekt. Hierop dieper ingaan kan helaas niet zonder te spoileren, daarom slechts één 'veilig' voorbeeld: hoe is het mogelijk dat een krant niet boven water kan krijgen wié opdracht gegeven heeft de advertentie(s) te plaatsen? Als basis voor een verhaal kan dat handig zijn, maar realistisch is het geenszins. De werkwijze van 'de stalker' is gestoeld op ... ja, op wat eigenlijk? Waarom zou iemand daar gebruik van maken als het zo veel simpeler kan? En wat voegen de moorden toe? Ergens probeert Mackintosh dan nog de lezer op een dwaalspoor te brengen, maar die poging is te doorzichtig. Wie dan wél 'de stalker' is, blijft tot het eind toe een verrassing, mooi gedaan!

Goede en minder goede stukken, een ietwat geforceerd verhaal, maar plezierig om te lezen.

[spanning 2, plot 3, schrijfstijl 4, leesplezier 4, originaliteit 4, psychologie 3]