Gebrek aan dimensie

Chelsea Cain is een ervaren thrillerauteur, van wie je mag verwachten dat ze een verhaal neerzet dat klinkt als een klok. Ze heeft met eerdere boeken bewezen over voldoende kwaliteiten te beschikken dat te kunnen. Kick  levert echter niet de gewenste kick op, de fraaie coverquotes ten spijt. “Een verontrustende, bijna perfecte thriller van Cain.” “… Zo spannend dat je je wilt verstoppen tot je het uit hebt.” Respect voor ieders beleving, maar dit is sterk overtrokken. Kick  heeft veel weg van een aflevering uit een crimeserie: goed uitgangspunt, zeer matige belichting van achtergronden, vage sprongen in het verhaal om de minuten vol te krijgen, geringe karaktertekeningen (groeiend naarmate het aantal afleveringen oploopt), climax, klaar voor de volgende episode. Kick  is inderdaad deel 1 van de Kick  (die eigenlijk Kit heet) Lannigan-reeks, maar is een boek en geen tv-serie.

Kick  brengt weinig nieuws onder de zon, maar leest plezierig weg, zeker voor wie het niet al te nauw neemt met diepgang, onderbouwing en geloofwaardigheid.

Kick  gaat over vermiste kinderen en over verdwenen kinderen. Daar zit verschil tussen: het is een vermissing als er melding van gemaakt wordt en een verdwijning als dat niet het geval is (zulke ouders schijnen te bestaan). Kick Lannigan was zo’n vermist kind, maar is na vijf jaar zwaar getraumatiseerd teruggevonden. Zij werd door haar ontvoerder Mel en diens vrouw Linda opgevoed in de kinderpornoscene, daarnaast werd ze vaardig gemaakt in technieken als het openbreken van sloten en het bouwen van explosieven. Een welhaast ondenkbare en onacceptabele combinatie, het zij zo. Tien jaar na haar bevrijding gaat Kick samen met de raadselachtige John Bishop op zoek naar twee vermiste kinderen. Je raadt het al: Kicks verleden speelt op.

Hoe triest de geschiedenis van Kick ook is, het lukt niet met haar mee te leven. Cain brengt incidenteel emoties over op de lezer, en als ze dat doet is het ook goed, maar je verlangt naar meer. Kick is een koude kikker, hooguit in haar relatie tot haar ‘broer’ James is ze sympathiek. John Bishop is al net zo’n bijzonder type, daar krijg je helemáál geen hoogte van. Het werkt niet echt tussen die twee, je staat erbij en kijkt ernaar. Warme gevoelens voor de hoofdpersonages blijven uit, terwijl die onontbeerlijk zijn om tot een voor de lezer boeiend resultaat te komen. (Kick doet enigszins denken aan Lisbeth Salander uit de Millenniumtrilogie van Stieg Larsson, maar die is/wordt wél sympathiek.) Het wordt nog een zware opgave voor de auteur om in het volgende deel alsnog balans te brengen in de karakters en in de interactie tussen beiden. Beiden komen namelijk terug, want op de laatste pagina zijn we nog niet klaar met Kick en haar ‘vader’ Mel. In feite zitten we nog midden in het verhaal, er is geen einde. De vraag is over hoeveel delen Chelsea Cain de lotgevallen van Kick uit gaat smeren.

Overigens speelt er iets heel vreemds tegen het eind van het boek, waarbij de vraag gerechtvaardigd is of het een foutje is (zal toch niet?) of de opmaat tot verrassende ontwikkelingen in deel 2. Daar ben ik dan wel weer zeer benieuwd naar!