Rommelig en niet spannend

Een met klaarblijkelijk weinig bezieling geschreven thriller met tekstuele slordigheden (óf een slordige vertaling, dat kan ik niet beoordelen). Het is soms tenenkrommend: "In de kamer zat een man van middelbare leeftijd met een grijze mouwloze trui en een krant in zijn hand." Natuurlijk is duidelijk wat bedoeld wordt, maar het is niet goed. Het simpele taalgebruik en het aan de laars lappen van de 'show, don't tell'-regel maakt het er niet beter op: "... gebaarde dat Stilton naar binnen kon gaan. Dat deed hij."
Onjuist is de term pedofiel die in het boek gehanteerd wordt (door auteur of vertaler?). Het betreft hier een pedoseksueel. Er is een wezenlijk verschil tussen beide begrippen, googel maar eens op 'verschil pedofiel pedoseksueel'.

Het verhaal is rommelig, toevalligheden en kunstgrepen moeten er een geheel van maken. Tom Stilton zit in Thailand, Olivia Rönning in Zweden. Je weet bij voorbaat dat de verhaallijnen elkaar ergens ontmoeten en de oplettende/ervaren thrillerlezer kan al zeer vroeg in het boek - echt slordig - zien aankomen wat het raakvlak wordt. Twee regels skippen en dat probleem is van de baan. Privégedoe, een lesje in psychologie en en passant worden ook MeToo en de Rohingyaproblematiek nog even meegenomen.

Al met al is 'Koudvuur' niet wat je mag verwachten van de Börjlinds. Jammer van de dalende lijn in de reeks. De delen 1 + 2 kregen vier sterren van mij, de delen 3 + 4 drie. Vooruit, 'Koudvuur' krijgt er ook drie, zij het nipt. In vergelijking met driesterrenthrillers van andere auteurs zou een onvoldoende niet terecht zijn. (Hier duikt weer eens het eeuwige dilemma op van het beoordelen van een minder goed vervolgboek binnen een op zich goede reeks.)