Slim gespeeld

Ik was na deel vier voornemens de reeks niet verder te lezen, was er wel klaar mee, maar op onverklaarbare wijze bezorgde de postbode 'Naar bed, naar bed', dus ...
Helen Grace #5 tot je nemen betekent dat ook #6 gelezen gaat worden zodra die verschijnt, want er zít me toch een cliffhanger aan het eind! (Overigens staat op de cover van 'Naar bed, naar bed' de onjuiste vermelding dat dit deel 4 is.)

Tot nu toe vond ik dit de beste van M.J. Arlidge. Slim gespeeld ook: opruiming van 'ballast' uit voorgaande boeken, die anders te allen tijde op de achtergrond een beetje mee blijft c.q. moet blijven spelen, tevens het creëren van tijd/ruimte om te overdenken hoe verder met Helen Grace en haar team.
Goed bedacht, spannend verhaal, maar evenals in de voorafgaande delen zit het niet overal even zorgvuldig in elkaar. Arlidge gaat hier en daar zeer kort door de bocht, terwijl er soms meerdere mogelijkheden zijn. Eén voorbeeld: "Als de twee slachtoffers iets met elkaar te maken hadden, dan was Helen het logische verband." Hoezo? Die conclusie is op dit moment - blz. 185 - veel te voorbarig; er zouden tig andere links kunnen zijn tussen de slachtoffers. Typerend voor de reeks: in volle vaart op het einddoel af, ongeacht de diverse opties die zich onderweg voordoen. Wie zich daar niet aan stoort en in die volle vaart meegaat komt prima aan zijn of haar trekken met deze thriller.

Helen Grace is nog net zo onbesuisd en eigengereid als altijd. Stelselmatig alleen op pad, alsof dat normaal is bij de politie of voor een teamchef. Ze wordt iets sympathieker, of voel ik misschien medelijden met haar? En zo ja, is dat medelijden op zijn plaats of heeft ze de ellende over zichzelf afgeroepen? Het is van beide wat. Benieuwd of alles in deel 6 op zijn pootjes terechtkomt.

[Dit boek kan 'los' gelezen worden, maar dan mis je de finesses in het verhaal.]

[spanning 3, plot 3, schrijfstijl 3, leesplezier 4, originaliteit 3, psychologie 2]