Het verhaal draait met name om Tobius Sartorius, die na een gevangenisstraf van tien jaar terugkeert naar zijn geboortedorp Altenhain, gesitueerd in de omgeving van Frankfurt. Tobias was veroordeeld voor de moord op twee meisjes die tot zijn vriendenkring behoorden. De toon in het kleine dorp is destijds al gezet, na Tobias’ terugkomst wordt die er niet beter op. Er verdwijnt weer een meisje en het verhaal begint van voren af aan: Tobias wordt verdacht.

De gebeurtenissen in Altenheim denderen maar door, van begin tot eind van het boek. De lezer volgt een hele rits (ex-)dorpsgenoten in hun relatie tot elkaar en ook het politieonderzoek komt ruimschoots aan bod. Alles en iedereen wordt er bijgesleept, desondanks wordt ‘Sneeuwwitje moet sterven’ niet complex of onoverzichtelijk. Knap gedaan van Nele Neuhaus, maar de hoeveelheid betrokkenen , voorvallen en toevalligheden is enigszins over de top. Jammer ook, dat zich nu en dan voldongen feiten voordoen in het onderzoek, zonder dat de lezer weet hoe die tot stand zijn gekomen.
Uiteindelijk wordt het onderzoek afgerond en worden alle puntjes op de i gezet. Letterlijk alle puntjes, iets minder uitleg was ook voldoende geweest.

Had ik het boek in het Duits gelezen, dan zou ik waarschijnlijk vier sterren gegeven hebben: op zich goed geschreven boeiend verhaal, dat steeds een tikje verder de diepte ingaat. Neuhaus is goed in het beschrijven van karakters, bijvoorbeeld de autistische Thies komt goed uit de verf. Ook het ‘enge’ dorpsleven , waarin een duidelijke hiërarchie aanwezig is en waar het uitermate belangrijk is met wie je al dan niet bevriend bent, komt goed naar voren. Er zitten echter zo storend veel (vertaal)slordigheden in de Nederlandse tekst dat ik het bij drie sterren laat.
Ondanks mijn punten van kritiek heb ik ‘Sneeuwwitje’ met veel plezier gelezen en ik zie dan ook uit naar de volgende boeken van Neuhaus.