Psychiater Jan Forstner is wederom hoofdpersonage in dit derde boek van Wulf Dorn. Het heet een stand-alone, maar gezien de vele verwijzingen naar ‘IJzige stilte’ raad ik aan dat toch maar eerst te lezen.

Jan Forstner krijgt een bos rode rozen van een anonieme fan. Niets mis mee, zou je denken, maar het tegendeel is waar: er is van alles mis met de fan. Jan raakt verwikkeld in een ziek spelletje van een waanzinnige vrouw, maar wie is zij?


Na een moeizaam begin, waarin ‘IJzige stilte’ naar mijn mening te uitgebreid aangehaald wordt, blijkt ‘Waanzin’ een boeiend, spannend en dreigend boek te zijn dat moeilijk weg te leggen is. De kronkels en krochten in de ziel van de ‘patiënt’ worden, evenals in de voorgaande boeken van Dorn, fijntjes blootgelegd op een zodanige manier dat je begrijpt wat er aan de hand is. Jan lijkt in een nachtmerrie te zitten, een niet te stoppen trein, die hem – hoe hij het ook wendt of keert - regelrecht de verdoemenis injaagt.
Paranoia, schizofrenie, manipulatie, stalking, wreedheid, het is haast te veel voor één boek, maar de auteur weet het prima te doseren. Echt een boek voor liefhebbers van spannende psychologische thrillers. Buiten de medische terminologie om hanteert Dorn in ‘Waanzin’ vrij eenvoudig taalgebruik. Jammer, ik mis de iets betere stijl van ‘IJzige stile’. ‘Waanzin’ is een makkelijk toegankelijk boek, zonder ingewikkelde lijnen of tig verschillende perspectieven. De verrassende epiloog maakt het verhaal helemaal af (in de goede zin van het woord)!

De ietwat tegenvallende schrijfstijl bracht mij in verleiding maar drie sterren te geven. Het worden er echter toch vier, want 'Waanzin' steekt met kop en schouders boven vele driesterrenboeken uit en hoeft er bovendien niet de dupe van te worden dat mijn visie gekleurd is doordat ik hiervóór een vijfsterrenboek gelezen heb.