Mara Li - De stem van de Zee

Ik kreeg de kans om mee te doen met een nieuwe soort leesinitiatief: de Kerstleesclub. Het boek dat gelezen werd is ‘De stem van de Zee’ van Mara Li. Ik kende het boek, noch de schrijfster. Dus verwachtingen die ingelost moesten worden had ik niet echt. Al snel werd duidelijk dat de meeste deelnemers in onze groep niet zo overtuigd waren van het boek, maar daar ben ik het niet helemaal mee eens.

Het verhaal gaat over Nimue, een meisje van 16 jaar uit een dorpje nabij Gwennec. Ze is opgegroeid zonder haar moeder en heeft ook haar vader reeds verloren. Na een allesverwoestende storm en de vondst van het dagboek van haar mama besluit ze om samen met haar jongere broertje Arthur naar haar moeder opzoek te gaan. Via het dagboek ontdekken ze ook dat ze een oom hebben die een belangrijke rol speelt bij een organisatie die een dodelijke ziekte (die ondertussen rondtrekt als een echte epidemie) probeert uit te roeien. Maar als ze op hun reis Mirna ontmoeten blijkt dat de Asklepios Congregatie toch niet zo’n vredelievende plannen heeft. Nu is het aan Nimue en Arthur om zelf verder uit te zoeken hoe hun tocht verder gaat, en in welke richting ze het spoor van hun moeder verder gaan zoeken.

Ik vind dat het boek heel veel potentieel heeft. Er is een duidelijk doel in het verhaal – Nimue en Arthur die hun moeder zoeken – en de hoofdpersonages gaan hier helemaal in op.
Echter, niet alles wordt evenveel uitgewerkt. Er worden een hele hoop aanzetten gegeven om een mooi verhaal van te maken, maar er wordt té veel aan de oppervlakte gebleven. Normaal ben ik niet zo een fan van verhalen die te veel uitwijken en daardoor te langdradig worden. Maar hier werd soms een aanzet gegeven tot iets, en dan ineens ging het weer over iets ander. Op die manier waren er soms passages die ik helemaal niet goed snapte, en ik kon ook niet goed inschatten wat de waarde van die situaties was (en dus of het erg was of niet dat ik het niet begreep). Dat vond ik een beetje jammer.

In onze groep woedde er een discussie of het verhaal zich afspeelt in het verleden, het heden of de toekomst. Ik ga voor de toekomst. Er zijn duidelijk elementen van het heden aanwezig, dus in het verleden kan het niet zijn volgens mij. Maar er zijn ook enkele elementen die we nu nog helemaal niet hebben, dus daarom vermoed ik dat het zich afspeelt in de toekomst.

Ook werd er aangehaald dat de namen van de personages en het eiland (Avalon) een beetje ongelukkig gekozen zijn. Maar hier stoorde ik me totaal niet aan. Ik ben niet zo op de hoogte van de mythe van Avalon of de legende rond Arthur, en het gebrek aan die kennis heeft er volgens mij niet voor gezorgd dat ik bepaalde stukken van het verhaal niet heb begrepen. (Of vergis ik mij hierin?)

Mijn algemene indruk: het boek leest erg vlot en aangenaam, al moest ik er in het begin wel een beetje inkomen. Het is een mooi verhaal, maar ik heb het gevoel dat de schrijfster teveel elementen heeft aangebracht, die ze uiteindelijk niet verder heeft uitgewerkt, en daar stoorde ik me af en toe aan omdat ik het verhaal daardoor niet altijd goed begreep.
Hopelijk wordt alles wat meer duidelijk in het volgende deel, ik kijk er alvast naar uit :)