Het verleden sluit zijn arm om haar schouders

De Arubaanse Rebecca Lopez Ikario is een geliefde vrouw in haar familie, buurt en op haar werk. De 85-jarige Rebecca staat midden in haar leven en probeert elke dag zinvol te maken. Ze voelt zich echter al enige tijd niet goed en na enkele ingrijpende onderzoeken krijgt ze van haar arts te horen dat ze nog slechts drie maanden te leven heeft. Vanaf dat moment denkt Rebecca veel terug aan verschillende gebeurtenissen uit haar jeugd. Ze wordt geheel in beslag genomen door het verleden en de dromen over haar jonge jaren doen haar de pijn vergeten. Rebecca’s neef Estaban, die ze als haar eigen zoon beschouwt en die al vele jaren in Nederland woont, komt met de aanstaande dood van zijn tante weer naar het eiland om afscheid van haar te nemen.   

Denis Henriquez (1945) is een Arubaanse prozaschrijver, toneelschrijver en dichter. Hij studeerde in Delft en doceert natuurkunde in Rotterdam. Henriquez is auteur van drie Nederlandstalige romans. In 1990 won hij voor een kortverhaal de Prijsvraag van het Antilliaanse verhaal en in 1991 schreef hij het script voor de film Dera Gai. In zijn nieuwe roman Het sterven van Rebecca Lopez Ikario (2016) schrijft Henriquez een ode aan Aruba, maar hij vermaakt de lezer ook met kritische politieke analyses over zijn geboorteland.  

De stijl van Henriquez wordt op de achterflap van het boek vergeleken met de beeldende stijl van de Colombiaanse schrijver Gabriel García Marquez (1927-2014). De twee schrijvers tonen inderdaad overeenkomsten doordat ze in hun boeken realistische beschrijvingen over de ruimte en tijd waarin hun verhalen zich afspelen afwisselen met beeldende beschrijvingen over wonderlijke gebeurtenissen en ervaringen van hun personages. Henriquez wisselt bijvoorbeeld analyses van de politieke situatie in Aruba tijdens de Tweede Wereldoorlog af met de beeldende dromen, visoenen en gedachten van Rebecca over haar betekenisvolle verleden. Deze wisselingen in het verhaal zijn prettig en bieden de lezer de garantie voor leerzame leesuren over de Arubaanse geschiedenis. Daarentegen kan het taalgebruik en de stijl van Henriquez niet op tegen de beeldende woordenschat en stijl van Gabriel García Marquez. Henriquez herhaalt woorden te vaak, de niet goed getimede witregels onderbreken het verhaal te abrupt en de humoristische dialogen tussen personages brengen te weinig verlichting.   

De roman kan in twee delen worden gesplitst, namelijk het eerste deel dat de goede aspecten van het verhaal benadrukt en het tweede deel waarin de roman helaas zijn glans verliest en in een voorspelbaar verhaal verandert. Hoewel de titel van de roman al veel van het verhaal weggeeft, hoeft dit geen probleem te zijn als de lezer gedurende het verhaal regelmatig wordt uitgedaagd, verrast of eventueel ontroerd. In Het sterven van Rebecca Lopez Ikario blijft de lezer echter hangen in het verleden van Rebecca en raakt verstrikt in haar verdriet en teleurstellingen. Het is vanzelfsprekend dat een schrijver de lezer kan uitdagen door over zware onderwerpen als de dood te schrijven, maar de roman bevat te veel bladzijdes om de lezer zonder enige verlichting vast te houden in het verdriet van de hoofdpersoon. Henriquez slaat dus enigszins door met de melancholische toon van zijn roman en doordat zijn pogingen om de lezer te verlichten met humor en ironie niet zijn gelukt, stelt de roman enigszins teleur.